Kasabawan... Kaisipan... Kamalayan... KALAYAAN!!!
Tila mga araw ay lumipas, nasaan na nga ba ako?
Mga nangyari sa kahapon ay pilit na inaaalala ko
Mga tao na naging parte ng buhay ko
Nasaan na nga ba sila, nariyan pa ba kayo?
Sa hindi namamalayan, ako pala'y may nasasaktan
Dulot ng aking labis na kawalangyaan
Galit at poot ang kanilang naramdaman
Umaagos na luha ang kanilang pinasan
Ng dahil lamang sa hindi pagkakaunawaan
Lahat ay nagbago, di na matandaan
Ang samahan kahapon ng mga magkakaibigan
Ilang beses pinagsisihan, kung maibabalik ko lang
Noong isang gabi, ay merong nagmensahe
Isang di malilimutan at importanteng babae
Nakakagulat ang nabasa, nakakamulat ng mata
Ako ay napabangon mula sa aking pagkahiga
Hindi ko inaaasahan, pilit kong tinandaan
Ang mga salita na noon ay aking binitawan
Hindi maintindihan, wala akong matandaan
At doon nagsimula, at ang lahat nagsibagsakan
Pilit na bumalik sa kahapon, isip ay parang ibon
Bumalik sa panahon na sila'y kasama noon
Nagkakatugtugan, kami ay nag-iinuman
Ng hindi na bigla maitago ang nararamdaman
Ang libro'y aking binuksan sa harap ng kaibigan
At doon sinabi ang lahat upang ako ay maibsan
Ngunit may di naintidihan, merong maling nabitawan
Na salita, at iyon ay di ko namalayan
Mga maling mata ang sa kanya ay tumingin
Mga maduduming isip, itim na kulay uling-uling
Ang pag-iisip ng iba, sa kanya ay nag-iba
Dismaya, pagdududa, hindi niya napapansin
Parang isang bangungot, ito'y isang kalagim-lagim
Bumabalik-balik, ngunit ayaw kong pansinin
Ng pusong sugatan, ang sabi'y kumalimot ka nalang
At pilit na talikuran ang mga pangakong binitawan
Aking binuksan ang pitaka, ang laman nun ay nakita
Mga sulat at salita na aming binigay sa isa't isa
Mga salita ng kahapon na parang isang sumpa
Iminulat ang mata, ako pala'y nag-iisa
Matagal na matagal lumipas ang aking panahon
Ngunit pilit na kumakapit at umaasa sa kahapon
Na ito'y magbabalik, ang pagsintahan ay maulit
Babalik ka diba? Yakapin mo 'kong muli
Sumisigaw sa aking isip na parang isang tanga
Kahit alam na imposible, ako pa din ay umaasa
Nang sumagi sa akin anit, ang sabi'y tama na
Hindi ko pa din matanggap, hindi ko pa din makaila
Lumimot sa mga pangyayari na nagbigay pighati
Mga luha na inialay ko sa kanyang matatamis na ngiti
At ang minsa'y ipagpalit ko siya sa Diyos ko na mabuti
Ay ako'y humingi ng tawad sapagkat ako'y nagkamali
Dahil hindi ko maiwasan na sisihin ang sarili
Sa pagtalikod niya sa akin at pagharap araw na maputi
Katingkaran ng mga rosaryo at mga belo na puti
Habang sa patigil ng kirot ako ay nagmadali
At mula sa aking pag-iisip, ako'y bumalik sa kasalukuyan
At biglang naalala ang isang malupit na tampuhan
Sa isang kaibigan na merong hindi naunawan
Sinalubong ko siya, at sabi ko'y atin 'tong pag-usapan
Pumayag siya at kami'y nag-usap sa nangyari
Ako pala ang masama, ako pala ang mas mali
Ilang beses ko siyang nasaktan ng walang kamalay-malay
Ang dating may poot na puso ay naghinay-hinay
Hindi lang pala sa kanya, kundi sa karamihan din pala
Ako ay nagkasala, at nagtitimpi na pala sila
Ang paglaki ng aking ulo na umaapaw sa kayabangan
Hindi ko sinasadya, at lalong hindi ko din alam
Alam kong hindi sapat ang salita upang ito'y aking mabawi
At lininaw ko na din na walang nangyari sa'min dati
At ito'y aking sisimulan, tungo sa pagbabagong mabuti
Linisin ang mga kalat at lahat ng madudumi
Kinabukasan ay lumingon ako sa kahapon, nanaginip
Ako ng gising habang mayroong gustong ipilit
Na matandaan, mga pangyayari na di malilimutan
Parang batok sa aking ulo, bigla kong natandaan
Pagkakaibigan, tawanan, mga saya at kalungkutan
Hinanap muli ang aming pagkakaibigan
Pero hindi na mahanap, wala nang kahulugan
Hindi ko na maibabalik ang nangyari sa nakaraan
Pinagsisihan dahil sa pagtapat ng aking nararamadaman
Sa isang tunay at mabait kong kaibigan
Kahit na alam kong may hantungan ay pilit kong hinawakan
Habang ako nun ay lumuha, sa Diyos siya nakipagtanan
Ngunit patuloy pa din ang buhay, gawin pa ding makulay
Ang bawat pagsubok na sa araw-araw ay binigay
Tumungo sa tama na tunay, ito ang ating buhay
At ang mga pangyayaring ito ang magbibigay-patunay
Saturday, July 21, 2012
Thursday, July 19, 2012
Ang Katotohanan ay ang Araw-araw
Kasabawan... Kaisipan... Kamalayan... KALAYAAN!!!
Paano nga ba tanggapin ang realidad ng buhay? Sa paanong paraan nga ba natin malalaman na ito talaga ang reaidad ng buhay? May magagawa ba tayo sa realidad na iyon? O tatanggapin nalang natin iyon at hahayaang mangyari nang mangyari na lamang ito at walang humpay siyang dadaloy sa bawat araw-araw ng mga tao?
Ang realidad ba talaga ng buhay ng tao ay mahirap dapat? Madali? O kaya naman ay... Ewan ko... Hmm... Depende siguro sa kung paano natin iintindihin at ang interpretasyon natin sa buhay. Kung paano natin titignan ang "realidad" na sinasabi natin. Halimbawa, may tumatawid sa maling tawiran, nahagip siya ng bus at namatay, masasabi ba natin na realidad ng buhay ang may namamatay araw-araw? O di kaya naman ay realidad ng buhay ang maraming mga tanga sa batas ng ating bansa? O ang realidad ng buhay ay oras na siguro nung tao na iyon, at talagang tadhana na niya ang kanyang kamatayan sa araw na iyon? Kitams? Nakukuha niyo ba? Meron tayong kanya-kanyang interpretasyon sa bawat bagay.
At madalas, dahil sa kulang sa respeto at pag-unawa ang ibang tao, makikitid ang utak, na tanging ang interpretasyon nila sa mga bagay-bagay sa buhay lamang ang gusto nilang paniwalaan. Tanging sarili na lamang ang kanilang nakikita sa kanilang salamin, hindi handang tumanggap ng pag-iisip mula sa ibang tao. At madalas, dito nagsisimula ang away. Pero kung tutuusin, walang tama sa kanila. May mas tama siguro, pero parehong interpretasyon lamang, depende sa kinalakihan, kultura, magulang, relihiyon, at iba pa. Nakaksawa, nakakapagod. Parang RH Bill(putakte, retiro na ako sa usaping to eh), ang nais lang talaga ng mga Pro-RH ay isang matiwasay na buhay, kung saan walang naghihirap dahil sa dami ng anak. Walang mga batang nagugutom. Ang side naman ng mga Anti-RH ay isang matiwasay na buhay, kung saan walang taong nagkakasala sa ngalan ng kanilang relihiyon, na tanging pagsunod lamang sa kagustuhan ng Diyos, at isang moral na kaisipan na tao, walang namamatay, moral na paraan na pagpuksa sa kahirapan. Kung titignan mo, aanalisahin bawat teksto, bawat nais, pareho lamang sila ng ninanais na mangyari sa buhay; kapayapaan par sa lahat, isang matiwasay ng buhay, walang nagugutom, walang naghihirap. Ngunit, iba siguro ang interpretasyon nila sa kung ano nga ba talaga ang paraan upang makamit ang tunay na kapayapaan. Hindi sila magkatalo sa paraan ng pamumuhay na gusto nila. Pareho silang may ipinaglalaban na tiyak na makakabuti para sa ibang tao, nagkakaiba lamang sa paraan upang makamit ito. At mas gusto ko yung paraan ng Diyos.
Minsan, nakakapikon yung may mababasa o maririnig ako mula sa ibang tao na kesyo mga Pro-RH daw ay mga ateyista na kumakalaban sa diyos ng mga katoliko, kesyo ang mga Anti-RH naman daw ay mga nagpapauto sa mga pari, kesyo... kesyo... kesyo... At madalas may kasama pang mura laban sa kalaban na grupo. Well, kung sabagay, ang mura nga naman eh naging parte na ng realidad ng buhay, ngunit ito'y parte ng buhay na kailangang iwasan. Ang nakakainis lang sa mga taong iyon ay walang respeto, parang walang pinag-aralan, tipong para masabi lang na matalino at may ipinaglalaban na sila. Ang masasabi ko lang naman, eh lahat tayo, ang bawat isa sa atin ay binigyan ng kalayaan ng Taas upang sumamba o kumalaban sa kanila. Malaya tayong magsawala ng mga bagay-bagay, malaya din tayong magtagumpay. Ang ibig sabihin ko lamang, ay respeto ang kailangan ng bawat isa. Dahil kalayaan ng bawat tao iyon. Malalaki na sila, at malaamang, alam na nila ang ginagawa nila, ang tama't mali. Hayaan nalang natin na sila na ang magpalaya sa kanila tungo sa tunay na katotohanan, kung sakaling mali man sila sa paninindigan mo. Imposibleng maubusan tayo ng katotohanan sa mundo. Ang araw-araw ay may katotohanan nakatago, at nabubuhay tayo sa araw-araw upang malaman ito, madiskubre, at isabuhay sa mga susunod pang araw.
Respeto't pag-unawa ang kailangan, IYAN ANG TUNAY NA KATOTOHANAN!!!
Paano nga ba tanggapin ang realidad ng buhay? Sa paanong paraan nga ba natin malalaman na ito talaga ang reaidad ng buhay? May magagawa ba tayo sa realidad na iyon? O tatanggapin nalang natin iyon at hahayaang mangyari nang mangyari na lamang ito at walang humpay siyang dadaloy sa bawat araw-araw ng mga tao?
Ang realidad ba talaga ng buhay ng tao ay mahirap dapat? Madali? O kaya naman ay... Ewan ko... Hmm... Depende siguro sa kung paano natin iintindihin at ang interpretasyon natin sa buhay. Kung paano natin titignan ang "realidad" na sinasabi natin. Halimbawa, may tumatawid sa maling tawiran, nahagip siya ng bus at namatay, masasabi ba natin na realidad ng buhay ang may namamatay araw-araw? O di kaya naman ay realidad ng buhay ang maraming mga tanga sa batas ng ating bansa? O ang realidad ng buhay ay oras na siguro nung tao na iyon, at talagang tadhana na niya ang kanyang kamatayan sa araw na iyon? Kitams? Nakukuha niyo ba? Meron tayong kanya-kanyang interpretasyon sa bawat bagay.
At madalas, dahil sa kulang sa respeto at pag-unawa ang ibang tao, makikitid ang utak, na tanging ang interpretasyon nila sa mga bagay-bagay sa buhay lamang ang gusto nilang paniwalaan. Tanging sarili na lamang ang kanilang nakikita sa kanilang salamin, hindi handang tumanggap ng pag-iisip mula sa ibang tao. At madalas, dito nagsisimula ang away. Pero kung tutuusin, walang tama sa kanila. May mas tama siguro, pero parehong interpretasyon lamang, depende sa kinalakihan, kultura, magulang, relihiyon, at iba pa. Nakaksawa, nakakapagod. Parang RH Bill(putakte, retiro na ako sa usaping to eh), ang nais lang talaga ng mga Pro-RH ay isang matiwasay na buhay, kung saan walang naghihirap dahil sa dami ng anak. Walang mga batang nagugutom. Ang side naman ng mga Anti-RH ay isang matiwasay na buhay, kung saan walang taong nagkakasala sa ngalan ng kanilang relihiyon, na tanging pagsunod lamang sa kagustuhan ng Diyos, at isang moral na kaisipan na tao, walang namamatay, moral na paraan na pagpuksa sa kahirapan. Kung titignan mo, aanalisahin bawat teksto, bawat nais, pareho lamang sila ng ninanais na mangyari sa buhay; kapayapaan par sa lahat, isang matiwasay ng buhay, walang nagugutom, walang naghihirap. Ngunit, iba siguro ang interpretasyon nila sa kung ano nga ba talaga ang paraan upang makamit ang tunay na kapayapaan. Hindi sila magkatalo sa paraan ng pamumuhay na gusto nila. Pareho silang may ipinaglalaban na tiyak na makakabuti para sa ibang tao, nagkakaiba lamang sa paraan upang makamit ito. At mas gusto ko yung paraan ng Diyos.
Minsan, nakakapikon yung may mababasa o maririnig ako mula sa ibang tao na kesyo mga Pro-RH daw ay mga ateyista na kumakalaban sa diyos ng mga katoliko, kesyo ang mga Anti-RH naman daw ay mga nagpapauto sa mga pari, kesyo... kesyo... kesyo... At madalas may kasama pang mura laban sa kalaban na grupo. Well, kung sabagay, ang mura nga naman eh naging parte na ng realidad ng buhay, ngunit ito'y parte ng buhay na kailangang iwasan. Ang nakakainis lang sa mga taong iyon ay walang respeto, parang walang pinag-aralan, tipong para masabi lang na matalino at may ipinaglalaban na sila. Ang masasabi ko lang naman, eh lahat tayo, ang bawat isa sa atin ay binigyan ng kalayaan ng Taas upang sumamba o kumalaban sa kanila. Malaya tayong magsawala ng mga bagay-bagay, malaya din tayong magtagumpay. Ang ibig sabihin ko lamang, ay respeto ang kailangan ng bawat isa. Dahil kalayaan ng bawat tao iyon. Malalaki na sila, at malaamang, alam na nila ang ginagawa nila, ang tama't mali. Hayaan nalang natin na sila na ang magpalaya sa kanila tungo sa tunay na katotohanan, kung sakaling mali man sila sa paninindigan mo. Imposibleng maubusan tayo ng katotohanan sa mundo. Ang araw-araw ay may katotohanan nakatago, at nabubuhay tayo sa araw-araw upang malaman ito, madiskubre, at isabuhay sa mga susunod pang araw.
Respeto't pag-unawa ang kailangan, IYAN ANG TUNAY NA KATOTOHANAN!!!
Wednesday, July 11, 2012
Sinabawang Soliloquies - Ano ang Pagbabago?
Kasabawan... Kaisipan... Kamalayan... KALAYAAN!!!
Makinig ka... Makaramdam ka...
Kasi minsan hindi mo alam na madami ka nang nasasaktan na tao.
Napakadami kong gustong sabihin sa sarili ko, gustong pagsisihan, gustong balikan na oras upang maitama lahat ng mga pagkakamali ko, at pigilan din ang sarili ko na masaktan ang ibang tao, pisikal, emotional, at sa iba pang paraan. Dati, akala ko, mabait na ako, nagbago na ako. Maari ngang nagbago ako sa paningin ng ibang tao, ngunit hindi sa lahat. Bagkus, nagbago pala ako sa masamang paraan. Maraming nasabing hindi maganda, hindi din maganda ang dating sa ibang tao kahit wala ka sadyang manakit ng ibang tao. Mag-isip ka dre, maging sensitibo sa lahat ng bagay. Pag-isipan ang bawat salitang ginagamit. Alamin ang sitwasyon ng ibang tao. 'Wag kang humingi ng payo ng hindi mo din naman pala susundin. Napakarami mo pang kailangang matutunan sa buhay bago maging isang tunay na propesyunal sa larangan na tinatahak mo, wag kang mayabang. Ang buhay ay kumplikado, kailangan mong malaman sa sarili mo na hindi lahat ng bagay ay mangyayari ayon sa gusto mong mangyari. Siguro kung wala ka nalang magandang sasabihin, tumahimik ka nalang. Oo, mas mabuti nang tumahimik kaysa dumaldal. Magkaroon ng hiya sa sarili o sa ibang tao. Ngunit huwag kang maghintay ng iba upang lumapit pa sa'yo. Kung may nangangailangan ng tulong, wag ka nang maghintay pa na may ibang tumulong, ikaw na ang maunang tumulong.
Siguro, tama nga ako, na mas magandang tumahimik nalang, 'wag na mag-ingay kailanman. Sabi nga din ng iba, kapag tumahimik ako, tumatahimik ang buong mundo, pero kapag masaya at maingay ako, ganun din ang mundo. Yes sir, kahit saan ako magpunta, kahit sino man ang makilala o makasama ko, dala ko ang sarili kong pangalan, ang mundo. Tatahimik nalang ba ako? Hindi iimik sa bawat pangyayaring nakikita? Paano na yung mga taong nagtitiwala sa akin, nagmamahal, mga tunay na kaibigan? Tatahimik nalang din ba sila kahambing sa tahimik ko? Pwede ko din naman sigurong isipin na may may iba pa namang tao diyan na pwedeng magbigay-ingay, magbigay-saya sa ibang tao.
HINDI!!! Hindi ako tatahimik! Patuloy pa din akong mag-iingay, magbibigay saya sa lahat ng tao, parang dati. Katulad na lamang ng ginawa ni Kristo, noong pinaghiwalay niya ang kambing at ang mga tupa. Aalisin ang mga ugaling hindi naaayon sa kagustuhan ng Diyos. ITAPON!!! SUNUGIN!!! KALIMUTAN!!! AT HUWAG NANG BALIKAN PA ANG NAKARAANG IKAW!!! Wala ka nang babalikan pa. Kung meron man ay abo na lamang ito. Ang mga ugaling masasama, bigyan ng pansin, BAGUHIN!!! Matutong magpatawad! KUMALIMOT SA NAKARAANG HINDI NA DAPAT INAALALA PA. Kung may tatandaan ka man, ay yung ang mga bagay na dapat magsilbing hamon sa'yo, isang leksyon, parangal sa buhay, isang palatandaan ng iyong tunay na pagbabago sa sarili, HINDI SA MASAMA, kundi sa pagharap sa sumisikat na araw, isang pag-asa para sa lahat. Ang itama ang iyong mali.
Ahhhh.... Ito pala talaga ang pagbabago. Kusa itong nagsisimula sa sarili, ngunit hindi mula sa iba. Nasa puso mo ang tunay na pagbabago para sa sarili, ang pinakamahinang boses na bumubulong sa puso mo, Siya iyon. Ang pinakamaliit na tuldok na puti sa bawat itim na puso, kasingdilim ng gabi. Kailangan mo lang hanapin ang sarili, sino ka ba talaga? Ano ba talaga ang gustong pagkilala sa akin ng ibang tao?
Pagbabago? Nagsisimula ito sa pagpapatawad sa sarili, at sa mga taong nasaktan mo. At doon mo malalaman kung ano ang dapat mo talagang baguhin.
Magbago ka man sa mabuting paraan, ikaw pa din ang kikilalanin nilang pangalan mo.
Salamat mga tunay na kaibigan... Hindi pa ako mamatay, ha? =)
Makinig ka... Makaramdam ka...
Kasi minsan hindi mo alam na madami ka nang nasasaktan na tao.
Napakadami kong gustong sabihin sa sarili ko, gustong pagsisihan, gustong balikan na oras upang maitama lahat ng mga pagkakamali ko, at pigilan din ang sarili ko na masaktan ang ibang tao, pisikal, emotional, at sa iba pang paraan. Dati, akala ko, mabait na ako, nagbago na ako. Maari ngang nagbago ako sa paningin ng ibang tao, ngunit hindi sa lahat. Bagkus, nagbago pala ako sa masamang paraan. Maraming nasabing hindi maganda, hindi din maganda ang dating sa ibang tao kahit wala ka sadyang manakit ng ibang tao. Mag-isip ka dre, maging sensitibo sa lahat ng bagay. Pag-isipan ang bawat salitang ginagamit. Alamin ang sitwasyon ng ibang tao. 'Wag kang humingi ng payo ng hindi mo din naman pala susundin. Napakarami mo pang kailangang matutunan sa buhay bago maging isang tunay na propesyunal sa larangan na tinatahak mo, wag kang mayabang. Ang buhay ay kumplikado, kailangan mong malaman sa sarili mo na hindi lahat ng bagay ay mangyayari ayon sa gusto mong mangyari. Siguro kung wala ka nalang magandang sasabihin, tumahimik ka nalang. Oo, mas mabuti nang tumahimik kaysa dumaldal. Magkaroon ng hiya sa sarili o sa ibang tao. Ngunit huwag kang maghintay ng iba upang lumapit pa sa'yo. Kung may nangangailangan ng tulong, wag ka nang maghintay pa na may ibang tumulong, ikaw na ang maunang tumulong.
Siguro, tama nga ako, na mas magandang tumahimik nalang, 'wag na mag-ingay kailanman. Sabi nga din ng iba, kapag tumahimik ako, tumatahimik ang buong mundo, pero kapag masaya at maingay ako, ganun din ang mundo. Yes sir, kahit saan ako magpunta, kahit sino man ang makilala o makasama ko, dala ko ang sarili kong pangalan, ang mundo. Tatahimik nalang ba ako? Hindi iimik sa bawat pangyayaring nakikita? Paano na yung mga taong nagtitiwala sa akin, nagmamahal, mga tunay na kaibigan? Tatahimik nalang din ba sila kahambing sa tahimik ko? Pwede ko din naman sigurong isipin na may may iba pa namang tao diyan na pwedeng magbigay-ingay, magbigay-saya sa ibang tao.
HINDI!!! Hindi ako tatahimik! Patuloy pa din akong mag-iingay, magbibigay saya sa lahat ng tao, parang dati. Katulad na lamang ng ginawa ni Kristo, noong pinaghiwalay niya ang kambing at ang mga tupa. Aalisin ang mga ugaling hindi naaayon sa kagustuhan ng Diyos. ITAPON!!! SUNUGIN!!! KALIMUTAN!!! AT HUWAG NANG BALIKAN PA ANG NAKARAANG IKAW!!! Wala ka nang babalikan pa. Kung meron man ay abo na lamang ito. Ang mga ugaling masasama, bigyan ng pansin, BAGUHIN!!! Matutong magpatawad! KUMALIMOT SA NAKARAANG HINDI NA DAPAT INAALALA PA. Kung may tatandaan ka man, ay yung ang mga bagay na dapat magsilbing hamon sa'yo, isang leksyon, parangal sa buhay, isang palatandaan ng iyong tunay na pagbabago sa sarili, HINDI SA MASAMA, kundi sa pagharap sa sumisikat na araw, isang pag-asa para sa lahat. Ang itama ang iyong mali.
Ahhhh.... Ito pala talaga ang pagbabago. Kusa itong nagsisimula sa sarili, ngunit hindi mula sa iba. Nasa puso mo ang tunay na pagbabago para sa sarili, ang pinakamahinang boses na bumubulong sa puso mo, Siya iyon. Ang pinakamaliit na tuldok na puti sa bawat itim na puso, kasingdilim ng gabi. Kailangan mo lang hanapin ang sarili, sino ka ba talaga? Ano ba talaga ang gustong pagkilala sa akin ng ibang tao?
Pagbabago? Nagsisimula ito sa pagpapatawad sa sarili, at sa mga taong nasaktan mo. At doon mo malalaman kung ano ang dapat mo talagang baguhin.
Magbago ka man sa mabuting paraan, ikaw pa din ang kikilalanin nilang pangalan mo.
Salamat mga tunay na kaibigan... Hindi pa ako mamatay, ha? =)
Subscribe to:
Posts (Atom)