Ang Ibig Sabihin ng "Class Suspension" sa Ibang Mamamayan

Kasabawan... Kaisipan... Kamalayan... KALAYAAN!!!



Nakakadismaya pa din talaga ang mga nababalitaan ko sa ibang tao; nagsisitaasan na ang mga ilog at mga dams, maraming mga tao na ang inilikas, binaha na ang mga lugar, 4.9 magnitude na lindol sa Mindoro, mga eskwelahan, building, pamantasan, at mga ospital na inaabot at pinapasok na ng baha at higit sa lahat...


Mga estudyanteng nagdiriwang dahil walang pasok.

At oo, dati ay isa ako dun. Hindi ko pa alam nun ang consequences kapag hinihiling ko at nagkakatotoo na wala kaming pasok dahil sa ulan. LAKING TUWA KO LAGI EH!!! Mistulang nanalo sa Tetris by 50 KOs. Siyempre, kung walang pasok, may chance pa na gawin ang mga bagay-bagay katulad ng pagpapahinga, schoolworls maybe, internet, etc. Masaya ako nun, parang one day-vacation. Tipong sobrang lakas ng ulan pero ang taas ng sikat ng araw sa kwarto mo dahil nga sa wala kang pasok. Naging ganun ang pananaw ko mula sa panahon na nag-aral ako, hanggang kahapon. Kahapon nga eh, hindi ko ata bigla nakilala ang sarili ko, dahil hinihiling ko na sana ay may pasok kami, sapagkat hindi pa kami nakakapag-blockings rehearsal para sa play namin sa Aug. 14!!! Eh Aug. 6 na nun!!! ANO ANG GAGAWIN KO!!! Dumaloy bigla sa mga ugat ko ang presyon na nawawalan na kami ng oras. At late na din kasi kami nagkuhanan ng mga artista. Tinuloy namin ang practice ngunit hindi naman namin natapos, sa kadahilanang sinuspende ang klase ng 4pm. Nagsimula lang kami ng lampas 3pm. Hindi namin natapos iyon. Napag-usapan namin na kung posible ay magkaroon kami ng rehearsal kinabukasan kung posible. Obviously, hindi na din naging posible.

Nakakabigla nga lang talaga nung nalaman ko na may nagbago sa akin, sa pagkatao kahit konti, matapos kong mabalitaan sa Twitter, sa tv, at sa Facebook ang mga kaliwa't kanang nagaganap sa paligid ko, at kung ilang tao na din ang naghihirap sa kasalukuyang panahon ng tag-ulan. Doon ko ata napagtanto ng buo ang totoong ibig sabihin ng walang pasok. Napag-isip-isip ko din na tuwing naghahayag ng walang pasok ay hindi iyon isang kagalakan para sa mga taong walang tahanan, sa mga taong may mahina na pundasyon ang bahay, sa mga lugar na bahain, sa mga bahay na pinapasok ng baha, at sa mga pamilya na nanganganib ang buhay sa tuwing may kalakasan ang ulan. At baka hindi din natin nalalaman na tuwing nagkakansela ng trabaho ang mga opisina at mga pabrika, mga pagawaan, ay bilyon-bilyon ang nawawala sa Pilipinas dahil nga sa pagtigil ng produksyon.

Huwag mong hilingin na laging suspendido ang mga klase
kasi hindi mo alam kung gaano ito kasakit sa iba.

Hindi na ako naging masaya sa tuwing masususpinde ang klase. Oo, may katamaran din ako minsan sa pag-aaral, pero mas pipiliin ko nalang na pumasok kaysa makita ang ibang tao na naghihirap mabuhay at makalikas lamang palayo sa baha, mga pamilyang iniwan ang ari-arian na masira at malubog sa baha.

Kasalanan nga ba natin ito? Tayong mga tao? Alam kong gasgas na ang isyung pagkakalat sa daanan at pagpuputol ng mga puno sa kagubatan, but still, nangyayari pa rin ito sa atin. Aaminin ko, parte din ako ng pagbaha sa mga ibang parte ng Maynila, dahil sa kung saan-saan ko lang tinatapon yung filter pagkatapos kong manigarilyo. Pero hindi lamang ako may responsibilidad sa pagbaha ng maraming parte ng Maynila, kundi tayong lahat, tayong mga tao!!!

Sabi nga sa kantang "When I Grow Up" ng Pussycat Dolls...

"Be careful what you wish for, cause you just might get it"

At kung naiisip niyo na wala kayong magawa para sa iba, pisikal ay oo, wala kayong magagawa, pero espiritwal, meron kayong maitutulong at yun ang Pagdarasal para sa kaligtasan ng iba.

Hindi natin kailangan magkaroon ng mga pisikal na bagay upang makatulong sa ibang tao, minsan mas madami pang tulong na nagagawa ang dasal. 


At sa puntong ito, ay sana nababasa ito ng ibang mga estudyante diyan at mapagtanto nila ang totoong ibig sabihin ng "class suspension" para sa ibang tao, sa ibang mga mamamayan na hindi natutuwa tuwing umuulan, sa mga kapwa natin na wala namang permanenteng bahay o masisilungan.


Minsan, ang kasiyahan mo ay pighati sa iba. At ang ibig sabihin ng "kasiyahan" mo ay isang makasariling pananaw.

#PrayForThePhilippines. A trending hashtag at Twitter.

Matatapos na nga ba Talaga 'to sa Aug. 7?

Kasabawan... Kaisipan... Kamalayan... KALAYAAN!!!




Parang hindi ako makapaniwala na pagdedesisyunan na ang RH BILL sa Agosto 7, Martes ng kongreso. Magkakaalaman na nga talaga. At tiyak na malulunod ng mga dasal ang lahat ng mga santo at Diyos Ama sa langit mula sa mga dasal ng mga trilyong-trilyon na Katoliko sa buong mundo, or sa Pilipinas lang? Ewan ko. Akala ko nga eh, matatabunan na 'tong usapin na to ng isyu about kay CJ Corona. Sana pala pinahaba pa nila yung kagaguhan nila dun. HAHA! Joke lang. Sooooooo, ano na nga ba? Kamusta na nga ba ang bayan nating sinilangan sa ilalim ng usaping RH BILL? Ilan nga ba sa atin ang totoong nakakaalam nito? Ang mga taong mulat sa usaping ito? Kamusta na nga ba ang kamalayan natin? Gumagana pa ba? Tumatakbo pa ba at dumadaloy ang isip natin sa posibleng maging hinaharap ng ating mga sarili, ng ating bansa, sa ilalim na panukalang batas na ito kapag naipatupad at naipasa na ito sa kongreso? Handa na nga ba talaga tayo para sa mga consequences ng batas na ito na maidudulot sa atin? Lubos na ba nating naiintindihan talaga ang bill na ito? Gaano kalubos?


Gaano na nga rin ba natin kakilala ang sarili natin matapos mapasa nito bill na ito? Pilipino pa din ba tayong tunay? Maisasabuhay pa kaya natin ang mga ugaling pampamilya na ipinamana pa sa atin ng mga ninuno natin? At higit sa lahat, kilala pa kaya natin sila? Ang kanilang kultura? Tradisyon? Pamamaraan ng pamumuhay? Ano nga bang itsura ng Pilipinas sampung taon ang makalipas mula noong maipasa ang batas na ito? Maunlad nga ba talaga o hindi?


Lahat ng mga tanong na 'yan ay malalaman natin ang sagot kapag naipasa na ang RH BILL o hindi man sa dadating na Martes. Actually, to be honest, kahit nabasa ko na ang laman ng batas na ito ay hindi ko pa din siya lubos na naiintindihan, mula sa konteksto at subteksto ng bawat letra, bawat salitang ginamit at ilinahad doon sa batas na iyon. Ngunit panigurado ako na walang sinuman ang nakakaalam ng batas na ito, kahit yung mismong gumawa, kundi ang oras lamang at ang panahon. Madami pang hindi nalalaman ang tao. Hindi pa tayo mga imortal upang malaman ang tunay na kahulugan ng salitang "buhay". Maraming kahuluguhan ang buhay, at isa na doon ay ang tao. Bakit nga ba natin ipinagpipilitan ang mga bagay-bagay na may hangarin upang matustusan lamang ang sariling pangangailangan? Bakit nga ba hindi natin isipin ang iba? Ilang tao pa ba ang kailangang magsalita, magsulat, magblog, magtext, at kung ano pang paraan ng komunikasyon, na TIGNAN ANG IBANG TAO NA PARANG SALAMIN?!?! Ano nga ba talaga ang ibubunga ng mga gawain natin kung sa atin ito gagawin? Ang problema kasi, mang-mang na ang karamihan, mas lalo pa natin silang ginagawang dukha at nananatiling nasa ibaba. Kahit anong talino mo, kung ang katalinuhan mo naman ay gagamitin mo lamang sa kasamaan, BOBO KO PA DIN SA KAHIT ANONG USAPAN!




Eh teka lang, ano nga bang side ako? Anti? Pro? Kung sa totoo lang, HINDI KO NA ALAM. Siguro 51% Anti, 49% Pro. Kung tutuusin, iisa lang naman ang hangarin ng dalawang panig, at iyon ay ang mapaginhawa ang karamihang naghihirap, huwag maging tanga, walang nagugutom na tao,  ni ayaw nga din nila sa overpopulation eh! Ang problema lamang ng dalawang grupo, magkaiba ang paraan na nais nilang gamitin. ANO BA MGA DRE? BAKIT HINDI TAYO MAGKA-ISA SA MITHIIN NATIN!? Kung tutuusin nga ay mabuti pa nga siguro na pagbotohan nalang nga ito sa kongreso, at ipagdasal nalang natin kung ano man ang side niyo; kung anti man kayo o pro. Basta ang mahalaga nalang siguro, eh magkalinawan nalang tayo. Hindi naman sa wala na akong pakialam sa buhay, pero nakakapagod nang pag-usapan ang punyemas na usaping ito, walang katapusang argumento. Hindi pa nga ba tayo napapagod na pag-usapan ito? Madami na din ang mga taong naging makitid ang utak at pilit na inaatake, binabastos ang relihiyon ng ibang tao, pilit na tinatapakan ang kulturang alam, WHICH IS HINDI TAMA!!!


Kung tutuusin, wala na akong ipinakitang bias info or something about sa bill na to (except dun sa may percentage part). Dahil kung anuman ang mangyari sa Martes, ay sana handa nalang tayo para sa mga kahihinatnan ng ating mga buhay, kung sino nga ba talaga ang magtatagumapay, sino ang magiging tama; ang PRO-LIFE o ang ANTI-RH? Bahala na si Bathala (because Batman is too mainstream).




PRO-CHOICE AKO! Hayaan nalang sana nating mag-isip ang tao sa bawat kilos niyo, siya na din ang makakaalam kung tama ba ang gagawin/ginagawa niya. Dahil iyan ang kalayaan na kaloob sa atin ng Diyos; ANG PAG-IISIP NG TAMA AT MALI.


Ang tao na ang humusga, at ang oras at ang panahon naman ang magpapakita ng resulta.


At pagkatapos nga ng pagdedesisyon ng kongreso, doon natin malalaman kung totoong tapos na nga ba ang RH BILL noong Agosto 7, Martes.

Sinabawang Soliloquies - Yun ang Akala Mo!

Kasabawan... Kaisipan... Kamalayan... KALAYAAN!!!








Akala mo siguro natuto ka na noh? AKALA MO LANG YUN, HANGAL!!! Hindi ka pa din natututo. Dalawang beses ka na ngang nasampolan, hindi mo pa din natututunang humakbang sa papunta sa kabilang dako ng bangin. Ayan tuloy, ilang beses ka pa ding nahuhulog. Kaya ayan, nasasaktan at nababalian ka pa din ng buto paulit-ulit. Ilang buto at kalamnan ba ang kailangan pang masira o mabali sa'yo parang matuto ka nang talaga?




Ilang mga kaibigan mo pa ba ang kailangang magpaalala sa'yo na HINDI PATAS ANG MUNDO!!! Maraming mga tao ang hindi patas makipaglaro. Hindi pa ba pumapasok sa kokote mo yun? ILANG BIBIG PA BA ANG KAILANGANG MURAHIN KA PARA MAGISING KA SA KATOTOHANAN? Ilan pa? Hindi ka pa ba nagsasawa sa pagiging mukang tanga sa kahihintay ng mga bagay na alam mo namang hindi na din mangyayari, at sa simula palang ay alam mo na iyon! Alam mo kasi dre, wala namang masama sa pag-asa sa isang bagay. Pero binigyan tayo ng Diyos ng COMMON SENSE upang gamitin!!! Kung alam mo naman pala na hindi na pala talaga mangyayari, eh bakit pa kailangan ng pag-asa? Wala ka nang aasahan pa kundi kamatayan na lamang! Kailangan mong tanggapin na hindi lahat ay mangyayari ayon sa kagustuhan mo!


Ilang buwan, Ilang araw, maaring taon, ay nabulag ka na sa kung anu-anong kahangalan, katarantaduhan, kagaguhan sa buhay. TAMA NA ISANG BESES NA MAGKAMALI KA, dahil kung inulit mo to ng pangalawang beses, pangatlo, pang-apat, panglima, pang-anim, hindi na masusukat ng kahit anong panukat na instrumento ang katangahan mo! Tama na ang maging tanga ng isang beses!


AT ANG PLASTIK MO GAGO!!! Akala mo maiisahan mo silang lahat! ULUL! HINDI!!! Kitang-kita pa din sa kilos mo, sa mga mata mo, ang tunay mong nararamdaman, mga salitang bumabatok sa likod ng utak mo, mga salitang hindi na pwedeng sabihin pa, mga salitang ipinagbawal na sa kadahilanang may katapusan ang lahat, nakikita at basang-basa nila ang bawat salita na iyon! Alam nila ang ninanais mong sabihin sa tuwing titignan ka nila sa iyong mga mata. Walang tago ang mga salita mo, gunggong! KAYA ITIKOM MO NA LAMANG ANG MGA BIBIG AT MATA MO!!! Ingat lang sa paglalakad.


Wag ka kasing magmadali sa mga bagay-bagay. Isipin mo, mas maganda madlas ang kinalalabasan ng bagay na ginagawa walang madali. Hindi mabilisan ang paghilom ng sugat, may oras na hinihintay para ito'y gumaling. Hindi ka imortal, hindi ka din Diyos, upang masagot ang lahat ng tanong sa buhay mo. Minsan, ikaw nalang makakasagot din sa mga tanong mo. Or minsan, hindi na siya talaga nasasagot. WAG KA NA DING MAG-IMAGINE NG MGA EKSENA!!! HINDI NA DADATING YUN!!!




Oo nga, matagal ka nang gising at mulat sa katotohanan, kung hindi ka naman babangon, wala silbi ang leksyon na natutunan mo mula sa panaginip na nakita mo habang natutulog ka.