Kasabawan... Kaisipan... Kamalayan... KALAYAAN!!!
Matagal-tagal na din akong hindi nakapag-blog. Matagal din akong nawala sa harap ng laptop, salamat sa cellphone na may WiFi. Kaya hindi na din ako nakakapag-blog, hindi ko din magawa doon. Naging busy din ako sa huling semester na napagdaanan ko. Madami akong nais ikuwento, pero next time nalang. HAHA! Or wag nalang, baka tamarin lang kayong magbasa. Pero nitong nakaraan lang, may mga pangyayari kung saan "natalo" ata ako sa isang "debate" o isang usapan, hindi ko alam. Basta hindi ko lang siguro nagustuhan, naibigan ang nangyari na yun. "Usapin" siya na tungkol sa relihiyon(haaaaaay.....), ang usaping walang hanggan, kung saan walang tamang sagot ang makakapagtapos sa usapin na ito. Personal na usapin ito sa iba, sa akin. Madalas, pambabatikos ang sasapitin ng usapin na ito, o minsan naman ay tungkol sa pagkakapareho natin. Marami tayong pananaw, pinaniniwalaan. Oo naiiba tayo sa isa't isa, sa lahi, wika, kulay, sa diyos na sinasamba, pananaw sa tama at mali.
Eh ano nga ba kasi ang nais nating patunayan tuwing pinagdedebatihan natin ang usaping ito? Ano nga bang mapapala natin?
Ewan ko. Kung sa totoo lang, hindi ko maintindihan kung bakit nga ba natin ipinagpipilitan kung sino ba talaga ang mga "anak ng diyos", "ang mga taong isasalba ng diyos", "mga makakasalanan", "ang tunay na mahal ng diyos", at tama't mali, "ang tunay na relihiyon", kahit na ang "existence ng diyos", etc. Maraming butas ang bawat relihiyon. Tulad nalang nung isang nakausap ko nung isang araw tungkol sa usaping ito, gamit ang kanyang lohikal na pag-iisip, bakit nga daw ba hindi pinagaling ni Hesukristo ang mga napuputulan ng parte ng katawan. Bakit daw may impyerno? Bakit hindi nalang daw sirain ito ng Diyos? Bakit Niya daw tayo ipinapatapon sa impyerno kahit naniniwala tayo na ang Diyos ay tunay na pagmamahal, mapagpatawad, walang pinipili, makasalanan man o mabait. Nasaan nga ba daw ang free-will, o ang malayang pagpili kung nung bata ka palang ay nabinyagan ka na bilang isang katoliko, ibig sabihin daw ay kagustuhan ito ng iyong mga magulang. Marami pa siyang nasabi, hindi ko nalang matandaan. Nag-init ang tenga ko din sa mga sinasabi niya patungkol sa pinaniniwalaan ko. Kahit ang pagsama ko sa ecumenical organization ko ay nabanggit niya, na mas pinili ko daw iyon kaysa sa music video na isinagawa ng theater organization ko, na mistulang once-in-a-lifetime lamang mangyayari. Hindi ko maiwasang makaramdam ng galit siyempre. Ngunit pinilit ko nalang na hindi na lamang magsalita. Para lang akong magbubuhos ng gasolina sa isang apoy na malakas nang lumiliyab. Iisa na lamang ang nasabi ko...
"Bakit hindi nalang natin pag-usapan ang mga pagkakapareho natin, imbis na ang pagkakaiba natin..." (not the exact words)
Pero parang ganun nalang ang sinabi ko. Oo nga, mahirap mahalin ang kaaway, pero naramdaman ko na hindi kami nagkasundo talaga sa bagay na yun. Hindi ko din naman hilig makipagdebate rin talaga. Siguro sa pagsulat, pwede pa. Hindi ko din naman siya masisisi, hindi ko din masasabi na mali siya, "nagbabahagi" lamang siya ng kanyang mga saloobin tungkol sa relihiyon ko. Kailangan ko daw palawakin pa ang isip ko. Nakakulong pa daw ako sa kahon ng aking relihiyon at ng org. ko. Ayun... Di ako nakasagot. Ewan, siguro nga natalo ako sa debate na iyon...
Hindi!!! Nagkakamali!!! Hindi ako natalo. Walang nanalo sa aming dalawa. Dahil nawala ang aming pagkakaisa! Nawala ang pagmamahalan sa kapwa!
Pero nakinig ako, inipon ko sa utak at puso ko din ang bawat sinabi nila. May pagkatotoo din naman. Mapapag-isipan din yung katotohanan sa bawat salita nila. Ayun, may napala naman, natuto ako, ewan ko kung natuto sila sa akin. Pero ewan ko. Ngayon, eto ang masasabi ko...
Iisa lamang ang pinaggalingan, iba't iba ang ating wika, kulay at landas...
Kahit anong mangyari, ganyan yan, hindi mo na mababago yan. Magkakaiba tayo. Pero iisa lang naman ang nais natin diba? Kapayapaan, Pagmamahalan, Pag-unawa, IISANG MUNDO. Kukutusan ko ang ayaw!!! HAHA! Pero seryoso!!! Sino nga bang taong may ayaw sa isang mundong nagkakaisa, nagmamahalan lahat ng tao? Imbis na pag-usapan natin ang pagkakaiba natin, bakit hindi nalang ang pagkakapareho natin? Gusto mo ng mundong iisa? Gusto ko din nun eh. Magkaisa tayo. Gusto mo ng kapayapaan? Gusto ko din nun eh, sila din, magkaisa tayo. Pagtulungan natin para makamit yun. Maaaring wala kang relihiyon, ngunit nais mo naman ang bagay na nabanggit ko sa taas, kasali ka pa din. Ganun lang naman yun eh. Dahil ang pagkakaiba natin sa bawat isa ay hindi na matatanggal yun, at maaaring ito din ang naghihiwalay at naglalagay ng pader sa ating upang hindi tayo magkaisa. Respeto ang ibigay mo, ibabalik din naman sayo yun. Mahalin mo ang iba gaya ng pagmamahal mo sa sarili mo. Iisa lang din tayo kung tutuusin, lahat naman tayo ay tao eh, kahit ang mga taong itinuturing nating mga hayop ay tao din. Oo, mahirap magmahal sa kapwa lalo kapag hindi naman mabait yung kapwa mo, magpatuloy ka lang, makikita niya din yun sa'yo, gagayahin ka din nun. Kung hindi man, kausapin mo. Kapag ayaw pa din, ewan ko na.
Hindi na importante kung sino ang ililigtas ng diyos, kung sino ang makasalanan, kung sino ang mas pinagpala ng diyos, kung gusto mo ng iisang mundo, mahalin mo ang lahat ng taong makakasalimuha, madadaanan, at makikilala mo sa araw-araw.
...at magkaibigan pa din kami nun. Dahil magkaibigan kami eh. HAHA!
Thursday, November 15, 2012
Wednesday, October 3, 2012
Sumusulong ang Pilipinas ng Paurong!
Kasabawan... Kaisipan... Kamalayan... KALAYAAN!!!
Sa mga nakalipas na buwan, naging busy ako sa mga stage plays na ginamapanan ko; naging artista at director sa tatlong magkakahiwalay na palabas. Hindi na ako naging mulat sa paligid ko, dahil nga hindi na din ako nakakanood ng balita...
Kamakailan ko lang nalaman ang kasalukuyang nangyayari sa bansa ko. Oo nga pala, may kalapitan na din ang eleksyon, kaya din pala napanood ko sa telebisyon yung mga katawa-tawang "nuisance candidates", mga mukhang napulot lang sa kung saan, parang natripan lang tumakbo sa pagkapresidente. Anak ng tokwa... Imbis na madali nalang sana ang mga trabaho ng mga empleyado sa COMELEC, lalo pa silang nahirapan sa pagsasala ng mga kandidatong sa tingin nila eh magiging isang malaking circus lang ang Pilipinas kapag sila ang naging presidente.
Pero hindi ito ang pag-uusapan natin... Masyadong mababaw lang yan para pag-usapan...
Narinig ko nalang one time habang nagti-twitter ako ang isinusulong na "Anti-Cybercrime law". Wow!!! May bagong pakulo ang mga senator!!! Pinirmahan pa ni Noynoy. Bongga!!! Pirma pirma, kahit wa intindi, wa pakinggan ang masa. Nakakabadtrip... Sinasabi daw na hindi naman maaapektuhan ang "Freedom of Speech", pero kapag nag-post ako at hindi nagustuhan ng ibang tao ay pwede nila akong kasuhan, ipakulong at pagbayarin ng multa dahil lamang sa post ko na hindi naintindihan o nagustuhan ng bumasa? WHAT IS WRONG WITH YOU GUYS?! My posts, whether it is a positive or negative, that strikes directly or indirectly to other people or maybe to the government itself is an expression of thought, a responsibilty, and a liability, but NOT A CRIME. Kahit gaano pa masuray ang ibang tao sa post ko na iyon, sa pangalan ko nalang babanse yun, bakit niyo pa ako kailangan ikulong, pati pa yung mga nag-share at nag-like sa status na yun? Kung ang Twitter nga at Facebook ay hindi kami pinagbabawalan na magmura at mag-isip ng masama laban sa iba, ang gobyerno pa kaya? BAKIT TAYO GANYAN DRE?
Well, nakukuha ko naman ang punto ng Anti-Cybercrime Law; against ito sa pornography, website, information, and identity hackers, cyber-bullying, etc. Yes, that's the good side of this law. Pero halatang hindi binasa ng mabuti eh, may mga butas, mga hindi dapat nandun. Eh kung sa akin nga lang eh, revisions nalang sana ang gawin nila, kahit wag nang ibasura itong batas na ito. Pero kung hindi nila mare-revise yun, eh mas mabut pa nga siguro na ibasura niyo nalang tong batas na ito.
Sa galit ng ilang mga pinoy computer geeks at mga alagad ng internet, hinack nila ang ilan sa mga websites ng gobyerno... Isa na dun sa mga website na yun ay ang pampublikong website, siyempre ang nagsingit ng "Libel" part sa cyber crime law, palakpakan po natin si Senator Tito Sotto!!! (applause)... Sila daw ang Anonymous Philippines. Pero bago pa naman magkaroon ng ganyang grupo ay matagal nang merong mga "hacktivists" sa iba't ibang parte ng mundo. At sa paghahack daw nila, kaalyado na nila ang ibang bansa upang i-hack ang mga government websites natin. Talagang ayaw nila patahimikin sila... Kung hindi ako nagkakamali, ipinaglalaban nila ang liberal na buhay sa internet, malayang gawin kung ano man ang naisin ng tao. Ayaw nilang pinapakialaman ang internet, dahil naniniwala sila na ang internet ay para sa lahat, malaya, liberal. Ang nakakainis nga lang sa kanila, mga terorista na ang mga turing sa kanila kahit mga aktibista lang naman sila... Kung sabagay, parte kasi ng demonstrasyon nila ang panghahack sa mga government websites. Naniniwala din ako sa kanila.
Napakaraming paraan upang mapaganda at mapaayos, maiangat ang kalagayan ng Pilipinas. Paulit-ulit na nga lang ang isyu na kulang sa edukasyon, kulang sa trabahon, mga nagugutom na Pilipino, keme kemerut at marami pang mga hanash ng mga watashi at mga waterloo na keme wititit daw umuunlad ang Pilipinas dahil sa mga factors na ito. Wait, nagbekimon ba ako? Anyway... Sa tingin ko, sa pagpapatupad ng batas na ito, mas naging pipi na tayo sa ating mga nais sabihin at punan ang mga kamalian na nakikita natin sa bansa. Kung ipinatupad niyo na sana kasi yung Freedom of Information, edi sana hindi tayo nagkakaganito ngayon, naunahan tuloy tayo ng mga ungas. Imbis na tumatalino tayo dahil sa pagre-react natin sa mga bagay-bagay ay paurong na ang mga utak natin dahl nga sa limitadong paggamit ng mga salita.
At sa nakikita ko sa ngayon, mas bababa na ang kredibilidad ng mga online journalists, mga bloggers kagaya ko, at mga iba pang manunulat sa internet, mas nalimitahan na ang pag-iingay nila sa mga bahong naamoy nila sa kapaligiran sa bulok na sistema ng gobyerno natin, at sa mga namamalakad nito. Kaya naman talagang lubos akong naaasiwa sa batas na ito.
Ironic lang din talaga kung iisipin, na ipinatupad ito ni PNoy itong batas na ito sa anibersaryo ng Martial law...
Martial law... MARTIAL LAW... Martial law... MARTIAL LAW...
(source: WOTL: Cyber Crime law? http://www.youtube.com/watch?v=-E-rB6gFU6A)
WOAH!!! Anong ibig sabihin nito mga kapatid? Well, sa ngayon, hindi pa ako sigurado kung anong ibig sabihin nito, pero siguro nga, nagkataon lang. Eh sana nga ay nagkataon nga lang talaga...
Oh paano, yung mga handa nalang sigurong makulong ang mag-repost nito. HAHA! Basta ako, nasabi ko na kung ano ang saloobin ko kung bakit banas na banas ako sa batas na iyan... Kita kits nalang sa Mandaluyong, sa Bilibid, o sa kung saan mang presinto o kulungan kayo dalhin.
Basta, naipahayag ko na ang totoong kalayaan ko bilang isang blogger...
Pilipinas, lalaya ka din ng lubusan balang araw, kailangan mo lamang gumising mula sa duyan ng mga impluwensyal na kaisipan ng mga banyaga.
Sa mga nakalipas na buwan, naging busy ako sa mga stage plays na ginamapanan ko; naging artista at director sa tatlong magkakahiwalay na palabas. Hindi na ako naging mulat sa paligid ko, dahil nga hindi na din ako nakakanood ng balita...
Kamakailan ko lang nalaman ang kasalukuyang nangyayari sa bansa ko. Oo nga pala, may kalapitan na din ang eleksyon, kaya din pala napanood ko sa telebisyon yung mga katawa-tawang "nuisance candidates", mga mukhang napulot lang sa kung saan, parang natripan lang tumakbo sa pagkapresidente. Anak ng tokwa... Imbis na madali nalang sana ang mga trabaho ng mga empleyado sa COMELEC, lalo pa silang nahirapan sa pagsasala ng mga kandidatong sa tingin nila eh magiging isang malaking circus lang ang Pilipinas kapag sila ang naging presidente.
Pero hindi ito ang pag-uusapan natin... Masyadong mababaw lang yan para pag-usapan...
Narinig ko nalang one time habang nagti-twitter ako ang isinusulong na "Anti-Cybercrime law". Wow!!! May bagong pakulo ang mga senator!!! Pinirmahan pa ni Noynoy. Bongga!!! Pirma pirma, kahit wa intindi, wa pakinggan ang masa. Nakakabadtrip... Sinasabi daw na hindi naman maaapektuhan ang "Freedom of Speech", pero kapag nag-post ako at hindi nagustuhan ng ibang tao ay pwede nila akong kasuhan, ipakulong at pagbayarin ng multa dahil lamang sa post ko na hindi naintindihan o nagustuhan ng bumasa? WHAT IS WRONG WITH YOU GUYS?! My posts, whether it is a positive or negative, that strikes directly or indirectly to other people or maybe to the government itself is an expression of thought, a responsibilty, and a liability, but NOT A CRIME. Kahit gaano pa masuray ang ibang tao sa post ko na iyon, sa pangalan ko nalang babanse yun, bakit niyo pa ako kailangan ikulong, pati pa yung mga nag-share at nag-like sa status na yun? Kung ang Twitter nga at Facebook ay hindi kami pinagbabawalan na magmura at mag-isip ng masama laban sa iba, ang gobyerno pa kaya? BAKIT TAYO GANYAN DRE?
Sa galit ng ilang mga pinoy computer geeks at mga alagad ng internet, hinack nila ang ilan sa mga websites ng gobyerno... Isa na dun sa mga website na yun ay ang pampublikong website, siyempre ang nagsingit ng "Libel" part sa cyber crime law, palakpakan po natin si Senator Tito Sotto!!! (applause)... Sila daw ang Anonymous Philippines. Pero bago pa naman magkaroon ng ganyang grupo ay matagal nang merong mga "hacktivists" sa iba't ibang parte ng mundo. At sa paghahack daw nila, kaalyado na nila ang ibang bansa upang i-hack ang mga government websites natin. Talagang ayaw nila patahimikin sila... Kung hindi ako nagkakamali, ipinaglalaban nila ang liberal na buhay sa internet, malayang gawin kung ano man ang naisin ng tao. Ayaw nilang pinapakialaman ang internet, dahil naniniwala sila na ang internet ay para sa lahat, malaya, liberal. Ang nakakainis nga lang sa kanila, mga terorista na ang mga turing sa kanila kahit mga aktibista lang naman sila... Kung sabagay, parte kasi ng demonstrasyon nila ang panghahack sa mga government websites. Naniniwala din ako sa kanila.Napakaraming paraan upang mapaganda at mapaayos, maiangat ang kalagayan ng Pilipinas. Paulit-ulit na nga lang ang isyu na kulang sa edukasyon, kulang sa trabahon, mga nagugutom na Pilipino, keme kemerut at marami pang mga hanash ng mga watashi at mga waterloo na keme wititit daw umuunlad ang Pilipinas dahil sa mga factors na ito. Wait, nagbekimon ba ako? Anyway... Sa tingin ko, sa pagpapatupad ng batas na ito, mas naging pipi na tayo sa ating mga nais sabihin at punan ang mga kamalian na nakikita natin sa bansa. Kung ipinatupad niyo na sana kasi yung Freedom of Information, edi sana hindi tayo nagkakaganito ngayon, naunahan tuloy tayo ng mga ungas. Imbis na tumatalino tayo dahil sa pagre-react natin sa mga bagay-bagay ay paurong na ang mga utak natin dahl nga sa limitadong paggamit ng mga salita.
At sa nakikita ko sa ngayon, mas bababa na ang kredibilidad ng mga online journalists, mga bloggers kagaya ko, at mga iba pang manunulat sa internet, mas nalimitahan na ang pag-iingay nila sa mga bahong naamoy nila sa kapaligiran sa bulok na sistema ng gobyerno natin, at sa mga namamalakad nito. Kaya naman talagang lubos akong naaasiwa sa batas na ito.
Ironic lang din talaga kung iisipin, na ipinatupad ito ni PNoy itong batas na ito sa anibersaryo ng Martial law...
Martial law... MARTIAL LAW... Martial law... MARTIAL LAW...
(source: WOTL: Cyber Crime law? http://www.youtube.com/watch?v=-E-rB6gFU6A)
WOAH!!! Anong ibig sabihin nito mga kapatid? Well, sa ngayon, hindi pa ako sigurado kung anong ibig sabihin nito, pero siguro nga, nagkataon lang. Eh sana nga ay nagkataon nga lang talaga...
Oh paano, yung mga handa nalang sigurong makulong ang mag-repost nito. HAHA! Basta ako, nasabi ko na kung ano ang saloobin ko kung bakit banas na banas ako sa batas na iyan... Kita kits nalang sa Mandaluyong, sa Bilibid, o sa kung saan mang presinto o kulungan kayo dalhin.
Basta, naipahayag ko na ang totoong kalayaan ko bilang isang blogger...
Pilipinas, lalaya ka din ng lubusan balang araw, kailangan mo lamang gumising mula sa duyan ng mga impluwensyal na kaisipan ng mga banyaga.
Tuesday, August 7, 2012
Ang Ibig Sabihin ng "Class Suspension" sa Ibang Mamamayan
Kasabawan... Kaisipan... Kamalayan... KALAYAAN!!!
Nakakadismaya pa din talaga ang mga nababalitaan ko sa ibang tao; nagsisitaasan na ang mga ilog at mga dams, maraming mga tao na ang inilikas, binaha na ang mga lugar, 4.9 magnitude na lindol sa Mindoro, mga eskwelahan, building, pamantasan, at mga ospital na inaabot at pinapasok na ng baha at higit sa lahat...
Mga estudyanteng nagdiriwang dahil walang pasok.
At oo, dati ay isa ako dun. Hindi ko pa alam nun ang consequences kapag hinihiling ko at nagkakatotoo na wala kaming pasok dahil sa ulan. LAKING TUWA KO LAGI EH!!! Mistulang nanalo sa Tetris by 50 KOs. Siyempre, kung walang pasok, may chance pa na gawin ang mga bagay-bagay katulad ng pagpapahinga, schoolworls maybe, internet, etc. Masaya ako nun, parang one day-vacation. Tipong sobrang lakas ng ulan pero ang taas ng sikat ng araw sa kwarto mo dahil nga sa wala kang pasok. Naging ganun ang pananaw ko mula sa panahon na nag-aral ako, hanggang kahapon. Kahapon nga eh, hindi ko ata bigla nakilala ang sarili ko, dahil hinihiling ko na sana ay may pasok kami, sapagkat hindi pa kami nakakapag-blockings rehearsal para sa play namin sa Aug. 14!!! Eh Aug. 6 na nun!!! ANO ANG GAGAWIN KO!!! Dumaloy bigla sa mga ugat ko ang presyon na nawawalan na kami ng oras. At late na din kasi kami nagkuhanan ng mga artista. Tinuloy namin ang practice ngunit hindi naman namin natapos, sa kadahilanang sinuspende ang klase ng 4pm. Nagsimula lang kami ng lampas 3pm. Hindi namin natapos iyon. Napag-usapan namin na kung posible ay magkaroon kami ng rehearsal kinabukasan kung posible. Obviously, hindi na din naging posible.
Hindi na ako naging masaya sa tuwing masususpinde ang klase. Oo, may katamaran din ako minsan sa pag-aaral, pero mas pipiliin ko nalang na pumasok kaysa makita ang ibang tao na naghihirap mabuhay at makalikas lamang palayo sa baha, mga pamilyang iniwan ang ari-arian na masira at malubog sa baha.
Sabi nga sa kantang "When I Grow Up" ng Pussycat Dolls...
At kung naiisip niyo na wala kayong magawa para sa iba, pisikal ay oo, wala kayong magagawa, pero espiritwal, meron kayong maitutulong at yun ang Pagdarasal para sa kaligtasan ng iba.
Hindi natin kailangan magkaroon ng mga pisikal na bagay upang makatulong sa ibang tao, minsan mas madami pang tulong na nagagawa ang dasal.
At sa puntong ito, ay sana nababasa ito ng ibang mga estudyante diyan at mapagtanto nila ang totoong ibig sabihin ng "class suspension" para sa ibang tao, sa ibang mga mamamayan na hindi natutuwa tuwing umuulan, sa mga kapwa natin na wala namang permanenteng bahay o masisilungan.
Minsan, ang kasiyahan mo ay pighati sa iba. At ang ibig sabihin ng "kasiyahan" mo ay isang makasariling pananaw.
Nakakadismaya pa din talaga ang mga nababalitaan ko sa ibang tao; nagsisitaasan na ang mga ilog at mga dams, maraming mga tao na ang inilikas, binaha na ang mga lugar, 4.9 magnitude na lindol sa Mindoro, mga eskwelahan, building, pamantasan, at mga ospital na inaabot at pinapasok na ng baha at higit sa lahat...
Mga estudyanteng nagdiriwang dahil walang pasok.
At oo, dati ay isa ako dun. Hindi ko pa alam nun ang consequences kapag hinihiling ko at nagkakatotoo na wala kaming pasok dahil sa ulan. LAKING TUWA KO LAGI EH!!! Mistulang nanalo sa Tetris by 50 KOs. Siyempre, kung walang pasok, may chance pa na gawin ang mga bagay-bagay katulad ng pagpapahinga, schoolworls maybe, internet, etc. Masaya ako nun, parang one day-vacation. Tipong sobrang lakas ng ulan pero ang taas ng sikat ng araw sa kwarto mo dahil nga sa wala kang pasok. Naging ganun ang pananaw ko mula sa panahon na nag-aral ako, hanggang kahapon. Kahapon nga eh, hindi ko ata bigla nakilala ang sarili ko, dahil hinihiling ko na sana ay may pasok kami, sapagkat hindi pa kami nakakapag-blockings rehearsal para sa play namin sa Aug. 14!!! Eh Aug. 6 na nun!!! ANO ANG GAGAWIN KO!!! Dumaloy bigla sa mga ugat ko ang presyon na nawawalan na kami ng oras. At late na din kasi kami nagkuhanan ng mga artista. Tinuloy namin ang practice ngunit hindi naman namin natapos, sa kadahilanang sinuspende ang klase ng 4pm. Nagsimula lang kami ng lampas 3pm. Hindi namin natapos iyon. Napag-usapan namin na kung posible ay magkaroon kami ng rehearsal kinabukasan kung posible. Obviously, hindi na din naging posible.
Nakakabigla nga lang talaga nung nalaman ko na may nagbago sa akin, sa pagkatao kahit konti, matapos kong mabalitaan sa Twitter, sa tv, at sa Facebook ang mga kaliwa't kanang nagaganap sa paligid ko, at kung ilang tao na din ang naghihirap sa kasalukuyang panahon ng tag-ulan. Doon ko ata napagtanto ng buo ang totoong ibig sabihin ng walang pasok. Napag-isip-isip ko din na tuwing naghahayag ng walang pasok ay hindi iyon isang kagalakan para sa mga taong walang tahanan, sa mga taong may mahina na pundasyon ang bahay, sa mga lugar na bahain, sa mga bahay na pinapasok ng baha, at sa mga pamilya na nanganganib ang buhay sa tuwing may kalakasan ang ulan. At baka hindi din natin nalalaman na tuwing nagkakansela ng trabaho ang mga opisina at mga pabrika, mga pagawaan, ay bilyon-bilyon ang nawawala sa Pilipinas dahil nga sa pagtigil ng produksyon.
 |
| Huwag mong hilingin na laging suspendido ang mga klase kasi hindi mo alam kung gaano ito kasakit sa iba. |
Hindi na ako naging masaya sa tuwing masususpinde ang klase. Oo, may katamaran din ako minsan sa pag-aaral, pero mas pipiliin ko nalang na pumasok kaysa makita ang ibang tao na naghihirap mabuhay at makalikas lamang palayo sa baha, mga pamilyang iniwan ang ari-arian na masira at malubog sa baha.
Kasalanan nga ba natin ito? Tayong mga tao? Alam kong gasgas na ang isyung pagkakalat sa daanan at pagpuputol ng mga puno sa kagubatan, but still, nangyayari pa rin ito sa atin. Aaminin ko, parte din ako ng pagbaha sa mga ibang parte ng Maynila, dahil sa kung saan-saan ko lang tinatapon yung filter pagkatapos kong manigarilyo. Pero hindi lamang ako may responsibilidad sa pagbaha ng maraming parte ng Maynila, kundi tayong lahat, tayong mga tao!!!
Sabi nga sa kantang "When I Grow Up" ng Pussycat Dolls...
"Be careful what you wish for, cause you just might get it"
At kung naiisip niyo na wala kayong magawa para sa iba, pisikal ay oo, wala kayong magagawa, pero espiritwal, meron kayong maitutulong at yun ang Pagdarasal para sa kaligtasan ng iba.
Hindi natin kailangan magkaroon ng mga pisikal na bagay upang makatulong sa ibang tao, minsan mas madami pang tulong na nagagawa ang dasal.
At sa puntong ito, ay sana nababasa ito ng ibang mga estudyante diyan at mapagtanto nila ang totoong ibig sabihin ng "class suspension" para sa ibang tao, sa ibang mga mamamayan na hindi natutuwa tuwing umuulan, sa mga kapwa natin na wala namang permanenteng bahay o masisilungan.
Minsan, ang kasiyahan mo ay pighati sa iba. At ang ibig sabihin ng "kasiyahan" mo ay isang makasariling pananaw.
 |
| #PrayForThePhilippines. A trending hashtag at Twitter. |
Sunday, August 5, 2012
Matatapos na nga ba Talaga 'to sa Aug. 7?
Kasabawan... Kaisipan... Kamalayan... KALAYAAN!!!
Parang hindi ako makapaniwala na pagdedesisyunan na ang RH BILL sa Agosto 7, Martes ng kongreso. Magkakaalaman na nga talaga. At tiyak na malulunod ng mga dasal ang lahat ng mga santo at Diyos Ama sa langit mula sa mga dasal ng mga trilyong-trilyon na Katoliko sa buong mundo, or sa Pilipinas lang? Ewan ko. Akala ko nga eh, matatabunan na 'tong usapin na to ng isyu about kay CJ Corona. Sana pala pinahaba pa nila yung kagaguhan nila dun. HAHA! Joke lang. Sooooooo, ano na nga ba? Kamusta na nga ba ang bayan nating sinilangan sa ilalim ng usaping RH BILL? Ilan nga ba sa atin ang totoong nakakaalam nito? Ang mga taong mulat sa usaping ito? Kamusta na nga ba ang kamalayan natin? Gumagana pa ba? Tumatakbo pa ba at dumadaloy ang isip natin sa posibleng maging hinaharap ng ating mga sarili, ng ating bansa, sa ilalim na panukalang batas na ito kapag naipatupad at naipasa na ito sa kongreso? Handa na nga ba talaga tayo para sa mga consequences ng batas na ito na maidudulot sa atin? Lubos na ba nating naiintindihan talaga ang bill na ito? Gaano kalubos?
Gaano na nga rin ba natin kakilala ang sarili natin matapos mapasa nito bill na ito? Pilipino pa din ba tayong tunay? Maisasabuhay pa kaya natin ang mga ugaling pampamilya na ipinamana pa sa atin ng mga ninuno natin? At higit sa lahat, kilala pa kaya natin sila? Ang kanilang kultura? Tradisyon? Pamamaraan ng pamumuhay? Ano nga bang itsura ng Pilipinas sampung taon ang makalipas mula noong maipasa ang batas na ito? Maunlad nga ba talaga o hindi?
Lahat ng mga tanong na 'yan ay malalaman natin ang sagot kapag naipasa na ang RH BILL o hindi man sa dadating na Martes. Actually, to be honest, kahit nabasa ko na ang laman ng batas na ito ay hindi ko pa din siya lubos na naiintindihan, mula sa konteksto at subteksto ng bawat letra, bawat salitang ginamit at ilinahad doon sa batas na iyon. Ngunit panigurado ako na walang sinuman ang nakakaalam ng batas na ito, kahit yung mismong gumawa, kundi ang oras lamang at ang panahon. Madami pang hindi nalalaman ang tao. Hindi pa tayo mga imortal upang malaman ang tunay na kahulugan ng salitang "buhay". Maraming kahuluguhan ang buhay, at isa na doon ay ang tao. Bakit nga ba natin ipinagpipilitan ang mga bagay-bagay na may hangarin upang matustusan lamang ang sariling pangangailangan? Bakit nga ba hindi natin isipin ang iba? Ilang tao pa ba ang kailangang magsalita, magsulat, magblog, magtext, at kung ano pang paraan ng komunikasyon, na TIGNAN ANG IBANG TAO NA PARANG SALAMIN?!?! Ano nga ba talaga ang ibubunga ng mga gawain natin kung sa atin ito gagawin? Ang problema kasi, mang-mang na ang karamihan, mas lalo pa natin silang ginagawang dukha at nananatiling nasa ibaba. Kahit anong talino mo, kung ang katalinuhan mo naman ay gagamitin mo lamang sa kasamaan, BOBO KO PA DIN SA KAHIT ANONG USAPAN!
Eh teka lang, ano nga bang side ako? Anti? Pro? Kung sa totoo lang, HINDI KO NA ALAM. Siguro 51% Anti, 49% Pro. Kung tutuusin, iisa lang naman ang hangarin ng dalawang panig, at iyon ay ang mapaginhawa ang karamihang naghihirap, huwag maging tanga, walang nagugutom na tao, ni ayaw nga din nila sa overpopulation eh! Ang problema lamang ng dalawang grupo, magkaiba ang paraan na nais nilang gamitin. ANO BA MGA DRE? BAKIT HINDI TAYO MAGKA-ISA SA MITHIIN NATIN!? Kung tutuusin nga ay mabuti pa nga siguro na pagbotohan nalang nga ito sa kongreso, at ipagdasal nalang natin kung ano man ang side niyo; kung anti man kayo o pro. Basta ang mahalaga nalang siguro, eh magkalinawan nalang tayo. Hindi naman sa wala na akong pakialam sa buhay, pero nakakapagod nang pag-usapan ang punyemas na usaping ito, walang katapusang argumento. Hindi pa nga ba tayo napapagod na pag-usapan ito? Madami na din ang mga taong naging makitid ang utak at pilit na inaatake, binabastos ang relihiyon ng ibang tao, pilit na tinatapakan ang kulturang alam, WHICH IS HINDI TAMA!!!
Kung tutuusin, wala na akong ipinakitang bias info or something about sa bill na to (except dun sa may percentage part). Dahil kung anuman ang mangyari sa Martes, ay sana handa nalang tayo para sa mga kahihinatnan ng ating mga buhay, kung sino nga ba talaga ang magtatagumapay, sino ang magiging tama; ang PRO-LIFE o ang ANTI-RH? Bahala na si Bathala (because Batman is too mainstream).
PRO-CHOICE AKO! Hayaan nalang sana nating mag-isip ang tao sa bawat kilos niyo, siya na din ang makakaalam kung tama ba ang gagawin/ginagawa niya. Dahil iyan ang kalayaan na kaloob sa atin ng Diyos; ANG PAG-IISIP NG TAMA AT MALI.
Ang tao na ang humusga, at ang oras at ang panahon naman ang magpapakita ng resulta.
At pagkatapos nga ng pagdedesisyon ng kongreso, doon natin malalaman kung totoong tapos na nga ba ang RH BILL noong Agosto 7, Martes.
Parang hindi ako makapaniwala na pagdedesisyunan na ang RH BILL sa Agosto 7, Martes ng kongreso. Magkakaalaman na nga talaga. At tiyak na malulunod ng mga dasal ang lahat ng mga santo at Diyos Ama sa langit mula sa mga dasal ng mga trilyong-trilyon na Katoliko sa buong mundo, or sa Pilipinas lang? Ewan ko. Akala ko nga eh, matatabunan na 'tong usapin na to ng isyu about kay CJ Corona. Sana pala pinahaba pa nila yung kagaguhan nila dun. HAHA! Joke lang. Sooooooo, ano na nga ba? Kamusta na nga ba ang bayan nating sinilangan sa ilalim ng usaping RH BILL? Ilan nga ba sa atin ang totoong nakakaalam nito? Ang mga taong mulat sa usaping ito? Kamusta na nga ba ang kamalayan natin? Gumagana pa ba? Tumatakbo pa ba at dumadaloy ang isip natin sa posibleng maging hinaharap ng ating mga sarili, ng ating bansa, sa ilalim na panukalang batas na ito kapag naipatupad at naipasa na ito sa kongreso? Handa na nga ba talaga tayo para sa mga consequences ng batas na ito na maidudulot sa atin? Lubos na ba nating naiintindihan talaga ang bill na ito? Gaano kalubos?
Gaano na nga rin ba natin kakilala ang sarili natin matapos mapasa nito bill na ito? Pilipino pa din ba tayong tunay? Maisasabuhay pa kaya natin ang mga ugaling pampamilya na ipinamana pa sa atin ng mga ninuno natin? At higit sa lahat, kilala pa kaya natin sila? Ang kanilang kultura? Tradisyon? Pamamaraan ng pamumuhay? Ano nga bang itsura ng Pilipinas sampung taon ang makalipas mula noong maipasa ang batas na ito? Maunlad nga ba talaga o hindi?
Lahat ng mga tanong na 'yan ay malalaman natin ang sagot kapag naipasa na ang RH BILL o hindi man sa dadating na Martes. Actually, to be honest, kahit nabasa ko na ang laman ng batas na ito ay hindi ko pa din siya lubos na naiintindihan, mula sa konteksto at subteksto ng bawat letra, bawat salitang ginamit at ilinahad doon sa batas na iyon. Ngunit panigurado ako na walang sinuman ang nakakaalam ng batas na ito, kahit yung mismong gumawa, kundi ang oras lamang at ang panahon. Madami pang hindi nalalaman ang tao. Hindi pa tayo mga imortal upang malaman ang tunay na kahulugan ng salitang "buhay". Maraming kahuluguhan ang buhay, at isa na doon ay ang tao. Bakit nga ba natin ipinagpipilitan ang mga bagay-bagay na may hangarin upang matustusan lamang ang sariling pangangailangan? Bakit nga ba hindi natin isipin ang iba? Ilang tao pa ba ang kailangang magsalita, magsulat, magblog, magtext, at kung ano pang paraan ng komunikasyon, na TIGNAN ANG IBANG TAO NA PARANG SALAMIN?!?! Ano nga ba talaga ang ibubunga ng mga gawain natin kung sa atin ito gagawin? Ang problema kasi, mang-mang na ang karamihan, mas lalo pa natin silang ginagawang dukha at nananatiling nasa ibaba. Kahit anong talino mo, kung ang katalinuhan mo naman ay gagamitin mo lamang sa kasamaan, BOBO KO PA DIN SA KAHIT ANONG USAPAN!
Eh teka lang, ano nga bang side ako? Anti? Pro? Kung sa totoo lang, HINDI KO NA ALAM. Siguro 51% Anti, 49% Pro. Kung tutuusin, iisa lang naman ang hangarin ng dalawang panig, at iyon ay ang mapaginhawa ang karamihang naghihirap, huwag maging tanga, walang nagugutom na tao, ni ayaw nga din nila sa overpopulation eh! Ang problema lamang ng dalawang grupo, magkaiba ang paraan na nais nilang gamitin. ANO BA MGA DRE? BAKIT HINDI TAYO MAGKA-ISA SA MITHIIN NATIN!? Kung tutuusin nga ay mabuti pa nga siguro na pagbotohan nalang nga ito sa kongreso, at ipagdasal nalang natin kung ano man ang side niyo; kung anti man kayo o pro. Basta ang mahalaga nalang siguro, eh magkalinawan nalang tayo. Hindi naman sa wala na akong pakialam sa buhay, pero nakakapagod nang pag-usapan ang punyemas na usaping ito, walang katapusang argumento. Hindi pa nga ba tayo napapagod na pag-usapan ito? Madami na din ang mga taong naging makitid ang utak at pilit na inaatake, binabastos ang relihiyon ng ibang tao, pilit na tinatapakan ang kulturang alam, WHICH IS HINDI TAMA!!!
Kung tutuusin, wala na akong ipinakitang bias info or something about sa bill na to (except dun sa may percentage part). Dahil kung anuman ang mangyari sa Martes, ay sana handa nalang tayo para sa mga kahihinatnan ng ating mga buhay, kung sino nga ba talaga ang magtatagumapay, sino ang magiging tama; ang PRO-LIFE o ang ANTI-RH? Bahala na si Bathala (because Batman is too mainstream).
PRO-CHOICE AKO! Hayaan nalang sana nating mag-isip ang tao sa bawat kilos niyo, siya na din ang makakaalam kung tama ba ang gagawin/ginagawa niya. Dahil iyan ang kalayaan na kaloob sa atin ng Diyos; ANG PAG-IISIP NG TAMA AT MALI.
Ang tao na ang humusga, at ang oras at ang panahon naman ang magpapakita ng resulta.
At pagkatapos nga ng pagdedesisyon ng kongreso, doon natin malalaman kung totoong tapos na nga ba ang RH BILL noong Agosto 7, Martes.
Wednesday, August 1, 2012
Sinabawang Soliloquies - Yun ang Akala Mo!
Kasabawan... Kaisipan... Kamalayan... KALAYAAN!!!
Akala mo siguro natuto ka na noh? AKALA MO LANG YUN, HANGAL!!! Hindi ka pa din natututo. Dalawang beses ka na ngang nasampolan, hindi mo pa din natututunang humakbang sa papunta sa kabilang dako ng bangin. Ayan tuloy, ilang beses ka pa ding nahuhulog. Kaya ayan, nasasaktan at nababalian ka pa din ng buto paulit-ulit. Ilang buto at kalamnan ba ang kailangan pang masira o mabali sa'yo parang matuto ka nang talaga?
Ilang mga kaibigan mo pa ba ang kailangang magpaalala sa'yo na HINDI PATAS ANG MUNDO!!! Maraming mga tao ang hindi patas makipaglaro. Hindi pa ba pumapasok sa kokote mo yun? ILANG BIBIG PA BA ANG KAILANGANG MURAHIN KA PARA MAGISING KA SA KATOTOHANAN? Ilan pa? Hindi ka pa ba nagsasawa sa pagiging mukang tanga sa kahihintay ng mga bagay na alam mo namang hindi na din mangyayari, at sa simula palang ay alam mo na iyon! Alam mo kasi dre, wala namang masama sa pag-asa sa isang bagay. Pero binigyan tayo ng Diyos ng COMMON SENSE upang gamitin!!! Kung alam mo naman pala na hindi na pala talaga mangyayari, eh bakit pa kailangan ng pag-asa? Wala ka nang aasahan pa kundi kamatayan na lamang! Kailangan mong tanggapin na hindi lahat ay mangyayari ayon sa kagustuhan mo!
Ilang buwan, Ilang araw, maaring taon, ay nabulag ka na sa kung anu-anong kahangalan, katarantaduhan, kagaguhan sa buhay. TAMA NA ISANG BESES NA MAGKAMALI KA, dahil kung inulit mo to ng pangalawang beses, pangatlo, pang-apat, panglima, pang-anim, hindi na masusukat ng kahit anong panukat na instrumento ang katangahan mo! Tama na ang maging tanga ng isang beses!
AT ANG PLASTIK MO GAGO!!! Akala mo maiisahan mo silang lahat! ULUL! HINDI!!! Kitang-kita pa din sa kilos mo, sa mga mata mo, ang tunay mong nararamdaman, mga salitang bumabatok sa likod ng utak mo, mga salitang hindi na pwedeng sabihin pa, mga salitang ipinagbawal na sa kadahilanang may katapusan ang lahat, nakikita at basang-basa nila ang bawat salita na iyon! Alam nila ang ninanais mong sabihin sa tuwing titignan ka nila sa iyong mga mata. Walang tago ang mga salita mo, gunggong! KAYA ITIKOM MO NA LAMANG ANG MGA BIBIG AT MATA MO!!! Ingat lang sa paglalakad.
Wag ka kasing magmadali sa mga bagay-bagay. Isipin mo, mas maganda madlas ang kinalalabasan ng bagay na ginagawa walang madali. Hindi mabilisan ang paghilom ng sugat, may oras na hinihintay para ito'y gumaling. Hindi ka imortal, hindi ka din Diyos, upang masagot ang lahat ng tanong sa buhay mo. Minsan, ikaw nalang makakasagot din sa mga tanong mo. Or minsan, hindi na siya talaga nasasagot. WAG KA NA DING MAG-IMAGINE NG MGA EKSENA!!! HINDI NA DADATING YUN!!!
Oo nga, matagal ka nang gising at mulat sa katotohanan, kung hindi ka naman babangon, wala silbi ang leksyon na natutunan mo mula sa panaginip na nakita mo habang natutulog ka.
Akala mo siguro natuto ka na noh? AKALA MO LANG YUN, HANGAL!!! Hindi ka pa din natututo. Dalawang beses ka na ngang nasampolan, hindi mo pa din natututunang humakbang sa papunta sa kabilang dako ng bangin. Ayan tuloy, ilang beses ka pa ding nahuhulog. Kaya ayan, nasasaktan at nababalian ka pa din ng buto paulit-ulit. Ilang buto at kalamnan ba ang kailangan pang masira o mabali sa'yo parang matuto ka nang talaga?
Ilang mga kaibigan mo pa ba ang kailangang magpaalala sa'yo na HINDI PATAS ANG MUNDO!!! Maraming mga tao ang hindi patas makipaglaro. Hindi pa ba pumapasok sa kokote mo yun? ILANG BIBIG PA BA ANG KAILANGANG MURAHIN KA PARA MAGISING KA SA KATOTOHANAN? Ilan pa? Hindi ka pa ba nagsasawa sa pagiging mukang tanga sa kahihintay ng mga bagay na alam mo namang hindi na din mangyayari, at sa simula palang ay alam mo na iyon! Alam mo kasi dre, wala namang masama sa pag-asa sa isang bagay. Pero binigyan tayo ng Diyos ng COMMON SENSE upang gamitin!!! Kung alam mo naman pala na hindi na pala talaga mangyayari, eh bakit pa kailangan ng pag-asa? Wala ka nang aasahan pa kundi kamatayan na lamang! Kailangan mong tanggapin na hindi lahat ay mangyayari ayon sa kagustuhan mo!
Ilang buwan, Ilang araw, maaring taon, ay nabulag ka na sa kung anu-anong kahangalan, katarantaduhan, kagaguhan sa buhay. TAMA NA ISANG BESES NA MAGKAMALI KA, dahil kung inulit mo to ng pangalawang beses, pangatlo, pang-apat, panglima, pang-anim, hindi na masusukat ng kahit anong panukat na instrumento ang katangahan mo! Tama na ang maging tanga ng isang beses!
AT ANG PLASTIK MO GAGO!!! Akala mo maiisahan mo silang lahat! ULUL! HINDI!!! Kitang-kita pa din sa kilos mo, sa mga mata mo, ang tunay mong nararamdaman, mga salitang bumabatok sa likod ng utak mo, mga salitang hindi na pwedeng sabihin pa, mga salitang ipinagbawal na sa kadahilanang may katapusan ang lahat, nakikita at basang-basa nila ang bawat salita na iyon! Alam nila ang ninanais mong sabihin sa tuwing titignan ka nila sa iyong mga mata. Walang tago ang mga salita mo, gunggong! KAYA ITIKOM MO NA LAMANG ANG MGA BIBIG AT MATA MO!!! Ingat lang sa paglalakad.
Wag ka kasing magmadali sa mga bagay-bagay. Isipin mo, mas maganda madlas ang kinalalabasan ng bagay na ginagawa walang madali. Hindi mabilisan ang paghilom ng sugat, may oras na hinihintay para ito'y gumaling. Hindi ka imortal, hindi ka din Diyos, upang masagot ang lahat ng tanong sa buhay mo. Minsan, ikaw nalang makakasagot din sa mga tanong mo. Or minsan, hindi na siya talaga nasasagot. WAG KA NA DING MAG-IMAGINE NG MGA EKSENA!!! HINDI NA DADATING YUN!!!
Oo nga, matagal ka nang gising at mulat sa katotohanan, kung hindi ka naman babangon, wala silbi ang leksyon na natutunan mo mula sa panaginip na nakita mo habang natutulog ka.
Saturday, July 21, 2012
Taas-Baba
Kasabawan... Kaisipan... Kamalayan... KALAYAAN!!!
Tila mga araw ay lumipas, nasaan na nga ba ako?
Mga nangyari sa kahapon ay pilit na inaaalala ko
Mga tao na naging parte ng buhay ko
Nasaan na nga ba sila, nariyan pa ba kayo?
Sa hindi namamalayan, ako pala'y may nasasaktan
Dulot ng aking labis na kawalangyaan
Galit at poot ang kanilang naramdaman
Umaagos na luha ang kanilang pinasan
Ng dahil lamang sa hindi pagkakaunawaan
Lahat ay nagbago, di na matandaan
Ang samahan kahapon ng mga magkakaibigan
Ilang beses pinagsisihan, kung maibabalik ko lang
Noong isang gabi, ay merong nagmensahe
Isang di malilimutan at importanteng babae
Nakakagulat ang nabasa, nakakamulat ng mata
Ako ay napabangon mula sa aking pagkahiga
Hindi ko inaaasahan, pilit kong tinandaan
Ang mga salita na noon ay aking binitawan
Hindi maintindihan, wala akong matandaan
At doon nagsimula, at ang lahat nagsibagsakan
Pilit na bumalik sa kahapon, isip ay parang ibon
Bumalik sa panahon na sila'y kasama noon
Nagkakatugtugan, kami ay nag-iinuman
Ng hindi na bigla maitago ang nararamdaman
Ang libro'y aking binuksan sa harap ng kaibigan
At doon sinabi ang lahat upang ako ay maibsan
Ngunit may di naintidihan, merong maling nabitawan
Na salita, at iyon ay di ko namalayan
Mga maling mata ang sa kanya ay tumingin
Mga maduduming isip, itim na kulay uling-uling
Ang pag-iisip ng iba, sa kanya ay nag-iba
Dismaya, pagdududa, hindi niya napapansin
Parang isang bangungot, ito'y isang kalagim-lagim
Bumabalik-balik, ngunit ayaw kong pansinin
Ng pusong sugatan, ang sabi'y kumalimot ka nalang
At pilit na talikuran ang mga pangakong binitawan
Aking binuksan ang pitaka, ang laman nun ay nakita
Mga sulat at salita na aming binigay sa isa't isa
Mga salita ng kahapon na parang isang sumpa
Iminulat ang mata, ako pala'y nag-iisa
Matagal na matagal lumipas ang aking panahon
Ngunit pilit na kumakapit at umaasa sa kahapon
Na ito'y magbabalik, ang pagsintahan ay maulit
Babalik ka diba? Yakapin mo 'kong muli
Sumisigaw sa aking isip na parang isang tanga
Kahit alam na imposible, ako pa din ay umaasa
Nang sumagi sa akin anit, ang sabi'y tama na
Hindi ko pa din matanggap, hindi ko pa din makaila
Lumimot sa mga pangyayari na nagbigay pighati
Mga luha na inialay ko sa kanyang matatamis na ngiti
At ang minsa'y ipagpalit ko siya sa Diyos ko na mabuti
Ay ako'y humingi ng tawad sapagkat ako'y nagkamali
Dahil hindi ko maiwasan na sisihin ang sarili
Sa pagtalikod niya sa akin at pagharap araw na maputi
Katingkaran ng mga rosaryo at mga belo na puti
Habang sa patigil ng kirot ako ay nagmadali
At mula sa aking pag-iisip, ako'y bumalik sa kasalukuyan
At biglang naalala ang isang malupit na tampuhan
Sa isang kaibigan na merong hindi naunawan
Sinalubong ko siya, at sabi ko'y atin 'tong pag-usapan
Pumayag siya at kami'y nag-usap sa nangyari
Ako pala ang masama, ako pala ang mas mali
Ilang beses ko siyang nasaktan ng walang kamalay-malay
Ang dating may poot na puso ay naghinay-hinay
Hindi lang pala sa kanya, kundi sa karamihan din pala
Ako ay nagkasala, at nagtitimpi na pala sila
Ang paglaki ng aking ulo na umaapaw sa kayabangan
Hindi ko sinasadya, at lalong hindi ko din alam
Alam kong hindi sapat ang salita upang ito'y aking mabawi
At lininaw ko na din na walang nangyari sa'min dati
At ito'y aking sisimulan, tungo sa pagbabagong mabuti
Linisin ang mga kalat at lahat ng madudumi
Kinabukasan ay lumingon ako sa kahapon, nanaginip
Ako ng gising habang mayroong gustong ipilit
Na matandaan, mga pangyayari na di malilimutan
Parang batok sa aking ulo, bigla kong natandaan
Pagkakaibigan, tawanan, mga saya at kalungkutan
Hinanap muli ang aming pagkakaibigan
Pero hindi na mahanap, wala nang kahulugan
Hindi ko na maibabalik ang nangyari sa nakaraan
Pinagsisihan dahil sa pagtapat ng aking nararamadaman
Sa isang tunay at mabait kong kaibigan
Kahit na alam kong may hantungan ay pilit kong hinawakan
Habang ako nun ay lumuha, sa Diyos siya nakipagtanan
Ngunit patuloy pa din ang buhay, gawin pa ding makulay
Ang bawat pagsubok na sa araw-araw ay binigay
Tumungo sa tama na tunay, ito ang ating buhay
At ang mga pangyayaring ito ang magbibigay-patunay
Tila mga araw ay lumipas, nasaan na nga ba ako?
Mga nangyari sa kahapon ay pilit na inaaalala ko
Mga tao na naging parte ng buhay ko
Nasaan na nga ba sila, nariyan pa ba kayo?
Sa hindi namamalayan, ako pala'y may nasasaktan
Dulot ng aking labis na kawalangyaan
Galit at poot ang kanilang naramdaman
Umaagos na luha ang kanilang pinasan
Ng dahil lamang sa hindi pagkakaunawaan
Lahat ay nagbago, di na matandaan
Ang samahan kahapon ng mga magkakaibigan
Ilang beses pinagsisihan, kung maibabalik ko lang
Noong isang gabi, ay merong nagmensahe
Isang di malilimutan at importanteng babae
Nakakagulat ang nabasa, nakakamulat ng mata
Ako ay napabangon mula sa aking pagkahiga
Hindi ko inaaasahan, pilit kong tinandaan
Ang mga salita na noon ay aking binitawan
Hindi maintindihan, wala akong matandaan
At doon nagsimula, at ang lahat nagsibagsakan
Pilit na bumalik sa kahapon, isip ay parang ibon
Bumalik sa panahon na sila'y kasama noon
Nagkakatugtugan, kami ay nag-iinuman
Ng hindi na bigla maitago ang nararamdaman
Ang libro'y aking binuksan sa harap ng kaibigan
At doon sinabi ang lahat upang ako ay maibsan
Ngunit may di naintidihan, merong maling nabitawan
Na salita, at iyon ay di ko namalayan
Mga maling mata ang sa kanya ay tumingin
Mga maduduming isip, itim na kulay uling-uling
Ang pag-iisip ng iba, sa kanya ay nag-iba
Dismaya, pagdududa, hindi niya napapansin
Parang isang bangungot, ito'y isang kalagim-lagim
Bumabalik-balik, ngunit ayaw kong pansinin
Ng pusong sugatan, ang sabi'y kumalimot ka nalang
At pilit na talikuran ang mga pangakong binitawan
Aking binuksan ang pitaka, ang laman nun ay nakita
Mga sulat at salita na aming binigay sa isa't isa
Mga salita ng kahapon na parang isang sumpa
Iminulat ang mata, ako pala'y nag-iisa
Matagal na matagal lumipas ang aking panahon
Ngunit pilit na kumakapit at umaasa sa kahapon
Na ito'y magbabalik, ang pagsintahan ay maulit
Babalik ka diba? Yakapin mo 'kong muli
Sumisigaw sa aking isip na parang isang tanga
Kahit alam na imposible, ako pa din ay umaasa
Nang sumagi sa akin anit, ang sabi'y tama na
Hindi ko pa din matanggap, hindi ko pa din makaila
Lumimot sa mga pangyayari na nagbigay pighati
Mga luha na inialay ko sa kanyang matatamis na ngiti
At ang minsa'y ipagpalit ko siya sa Diyos ko na mabuti
Ay ako'y humingi ng tawad sapagkat ako'y nagkamali
Dahil hindi ko maiwasan na sisihin ang sarili
Sa pagtalikod niya sa akin at pagharap araw na maputi
Katingkaran ng mga rosaryo at mga belo na puti
Habang sa patigil ng kirot ako ay nagmadali
At mula sa aking pag-iisip, ako'y bumalik sa kasalukuyan
At biglang naalala ang isang malupit na tampuhan
Sa isang kaibigan na merong hindi naunawan
Sinalubong ko siya, at sabi ko'y atin 'tong pag-usapan
Pumayag siya at kami'y nag-usap sa nangyari
Ako pala ang masama, ako pala ang mas mali
Ilang beses ko siyang nasaktan ng walang kamalay-malay
Ang dating may poot na puso ay naghinay-hinay
Hindi lang pala sa kanya, kundi sa karamihan din pala
Ako ay nagkasala, at nagtitimpi na pala sila
Ang paglaki ng aking ulo na umaapaw sa kayabangan
Hindi ko sinasadya, at lalong hindi ko din alam
Alam kong hindi sapat ang salita upang ito'y aking mabawi
At lininaw ko na din na walang nangyari sa'min dati
At ito'y aking sisimulan, tungo sa pagbabagong mabuti
Linisin ang mga kalat at lahat ng madudumi
Kinabukasan ay lumingon ako sa kahapon, nanaginip
Ako ng gising habang mayroong gustong ipilit
Na matandaan, mga pangyayari na di malilimutan
Parang batok sa aking ulo, bigla kong natandaan
Pagkakaibigan, tawanan, mga saya at kalungkutan
Hinanap muli ang aming pagkakaibigan
Pero hindi na mahanap, wala nang kahulugan
Hindi ko na maibabalik ang nangyari sa nakaraan
Pinagsisihan dahil sa pagtapat ng aking nararamadaman
Sa isang tunay at mabait kong kaibigan
Kahit na alam kong may hantungan ay pilit kong hinawakan
Habang ako nun ay lumuha, sa Diyos siya nakipagtanan
Ngunit patuloy pa din ang buhay, gawin pa ding makulay
Ang bawat pagsubok na sa araw-araw ay binigay
Tumungo sa tama na tunay, ito ang ating buhay
At ang mga pangyayaring ito ang magbibigay-patunay
Thursday, July 19, 2012
Ang Katotohanan ay ang Araw-araw
Kasabawan... Kaisipan... Kamalayan... KALAYAAN!!!
Paano nga ba tanggapin ang realidad ng buhay? Sa paanong paraan nga ba natin malalaman na ito talaga ang reaidad ng buhay? May magagawa ba tayo sa realidad na iyon? O tatanggapin nalang natin iyon at hahayaang mangyari nang mangyari na lamang ito at walang humpay siyang dadaloy sa bawat araw-araw ng mga tao?
Ang realidad ba talaga ng buhay ng tao ay mahirap dapat? Madali? O kaya naman ay... Ewan ko... Hmm... Depende siguro sa kung paano natin iintindihin at ang interpretasyon natin sa buhay. Kung paano natin titignan ang "realidad" na sinasabi natin. Halimbawa, may tumatawid sa maling tawiran, nahagip siya ng bus at namatay, masasabi ba natin na realidad ng buhay ang may namamatay araw-araw? O di kaya naman ay realidad ng buhay ang maraming mga tanga sa batas ng ating bansa? O ang realidad ng buhay ay oras na siguro nung tao na iyon, at talagang tadhana na niya ang kanyang kamatayan sa araw na iyon? Kitams? Nakukuha niyo ba? Meron tayong kanya-kanyang interpretasyon sa bawat bagay.
At madalas, dahil sa kulang sa respeto at pag-unawa ang ibang tao, makikitid ang utak, na tanging ang interpretasyon nila sa mga bagay-bagay sa buhay lamang ang gusto nilang paniwalaan. Tanging sarili na lamang ang kanilang nakikita sa kanilang salamin, hindi handang tumanggap ng pag-iisip mula sa ibang tao. At madalas, dito nagsisimula ang away. Pero kung tutuusin, walang tama sa kanila. May mas tama siguro, pero parehong interpretasyon lamang, depende sa kinalakihan, kultura, magulang, relihiyon, at iba pa. Nakaksawa, nakakapagod. Parang RH Bill(putakte, retiro na ako sa usaping to eh), ang nais lang talaga ng mga Pro-RH ay isang matiwasay na buhay, kung saan walang naghihirap dahil sa dami ng anak. Walang mga batang nagugutom. Ang side naman ng mga Anti-RH ay isang matiwasay na buhay, kung saan walang taong nagkakasala sa ngalan ng kanilang relihiyon, na tanging pagsunod lamang sa kagustuhan ng Diyos, at isang moral na kaisipan na tao, walang namamatay, moral na paraan na pagpuksa sa kahirapan. Kung titignan mo, aanalisahin bawat teksto, bawat nais, pareho lamang sila ng ninanais na mangyari sa buhay; kapayapaan par sa lahat, isang matiwasay ng buhay, walang nagugutom, walang naghihirap. Ngunit, iba siguro ang interpretasyon nila sa kung ano nga ba talaga ang paraan upang makamit ang tunay na kapayapaan. Hindi sila magkatalo sa paraan ng pamumuhay na gusto nila. Pareho silang may ipinaglalaban na tiyak na makakabuti para sa ibang tao, nagkakaiba lamang sa paraan upang makamit ito. At mas gusto ko yung paraan ng Diyos.
Minsan, nakakapikon yung may mababasa o maririnig ako mula sa ibang tao na kesyo mga Pro-RH daw ay mga ateyista na kumakalaban sa diyos ng mga katoliko, kesyo ang mga Anti-RH naman daw ay mga nagpapauto sa mga pari, kesyo... kesyo... kesyo... At madalas may kasama pang mura laban sa kalaban na grupo. Well, kung sabagay, ang mura nga naman eh naging parte na ng realidad ng buhay, ngunit ito'y parte ng buhay na kailangang iwasan. Ang nakakainis lang sa mga taong iyon ay walang respeto, parang walang pinag-aralan, tipong para masabi lang na matalino at may ipinaglalaban na sila. Ang masasabi ko lang naman, eh lahat tayo, ang bawat isa sa atin ay binigyan ng kalayaan ng Taas upang sumamba o kumalaban sa kanila. Malaya tayong magsawala ng mga bagay-bagay, malaya din tayong magtagumpay. Ang ibig sabihin ko lamang, ay respeto ang kailangan ng bawat isa. Dahil kalayaan ng bawat tao iyon. Malalaki na sila, at malaamang, alam na nila ang ginagawa nila, ang tama't mali. Hayaan nalang natin na sila na ang magpalaya sa kanila tungo sa tunay na katotohanan, kung sakaling mali man sila sa paninindigan mo. Imposibleng maubusan tayo ng katotohanan sa mundo. Ang araw-araw ay may katotohanan nakatago, at nabubuhay tayo sa araw-araw upang malaman ito, madiskubre, at isabuhay sa mga susunod pang araw.
Respeto't pag-unawa ang kailangan, IYAN ANG TUNAY NA KATOTOHANAN!!!
Paano nga ba tanggapin ang realidad ng buhay? Sa paanong paraan nga ba natin malalaman na ito talaga ang reaidad ng buhay? May magagawa ba tayo sa realidad na iyon? O tatanggapin nalang natin iyon at hahayaang mangyari nang mangyari na lamang ito at walang humpay siyang dadaloy sa bawat araw-araw ng mga tao?
Ang realidad ba talaga ng buhay ng tao ay mahirap dapat? Madali? O kaya naman ay... Ewan ko... Hmm... Depende siguro sa kung paano natin iintindihin at ang interpretasyon natin sa buhay. Kung paano natin titignan ang "realidad" na sinasabi natin. Halimbawa, may tumatawid sa maling tawiran, nahagip siya ng bus at namatay, masasabi ba natin na realidad ng buhay ang may namamatay araw-araw? O di kaya naman ay realidad ng buhay ang maraming mga tanga sa batas ng ating bansa? O ang realidad ng buhay ay oras na siguro nung tao na iyon, at talagang tadhana na niya ang kanyang kamatayan sa araw na iyon? Kitams? Nakukuha niyo ba? Meron tayong kanya-kanyang interpretasyon sa bawat bagay.
At madalas, dahil sa kulang sa respeto at pag-unawa ang ibang tao, makikitid ang utak, na tanging ang interpretasyon nila sa mga bagay-bagay sa buhay lamang ang gusto nilang paniwalaan. Tanging sarili na lamang ang kanilang nakikita sa kanilang salamin, hindi handang tumanggap ng pag-iisip mula sa ibang tao. At madalas, dito nagsisimula ang away. Pero kung tutuusin, walang tama sa kanila. May mas tama siguro, pero parehong interpretasyon lamang, depende sa kinalakihan, kultura, magulang, relihiyon, at iba pa. Nakaksawa, nakakapagod. Parang RH Bill(putakte, retiro na ako sa usaping to eh), ang nais lang talaga ng mga Pro-RH ay isang matiwasay na buhay, kung saan walang naghihirap dahil sa dami ng anak. Walang mga batang nagugutom. Ang side naman ng mga Anti-RH ay isang matiwasay na buhay, kung saan walang taong nagkakasala sa ngalan ng kanilang relihiyon, na tanging pagsunod lamang sa kagustuhan ng Diyos, at isang moral na kaisipan na tao, walang namamatay, moral na paraan na pagpuksa sa kahirapan. Kung titignan mo, aanalisahin bawat teksto, bawat nais, pareho lamang sila ng ninanais na mangyari sa buhay; kapayapaan par sa lahat, isang matiwasay ng buhay, walang nagugutom, walang naghihirap. Ngunit, iba siguro ang interpretasyon nila sa kung ano nga ba talaga ang paraan upang makamit ang tunay na kapayapaan. Hindi sila magkatalo sa paraan ng pamumuhay na gusto nila. Pareho silang may ipinaglalaban na tiyak na makakabuti para sa ibang tao, nagkakaiba lamang sa paraan upang makamit ito. At mas gusto ko yung paraan ng Diyos.
Minsan, nakakapikon yung may mababasa o maririnig ako mula sa ibang tao na kesyo mga Pro-RH daw ay mga ateyista na kumakalaban sa diyos ng mga katoliko, kesyo ang mga Anti-RH naman daw ay mga nagpapauto sa mga pari, kesyo... kesyo... kesyo... At madalas may kasama pang mura laban sa kalaban na grupo. Well, kung sabagay, ang mura nga naman eh naging parte na ng realidad ng buhay, ngunit ito'y parte ng buhay na kailangang iwasan. Ang nakakainis lang sa mga taong iyon ay walang respeto, parang walang pinag-aralan, tipong para masabi lang na matalino at may ipinaglalaban na sila. Ang masasabi ko lang naman, eh lahat tayo, ang bawat isa sa atin ay binigyan ng kalayaan ng Taas upang sumamba o kumalaban sa kanila. Malaya tayong magsawala ng mga bagay-bagay, malaya din tayong magtagumpay. Ang ibig sabihin ko lamang, ay respeto ang kailangan ng bawat isa. Dahil kalayaan ng bawat tao iyon. Malalaki na sila, at malaamang, alam na nila ang ginagawa nila, ang tama't mali. Hayaan nalang natin na sila na ang magpalaya sa kanila tungo sa tunay na katotohanan, kung sakaling mali man sila sa paninindigan mo. Imposibleng maubusan tayo ng katotohanan sa mundo. Ang araw-araw ay may katotohanan nakatago, at nabubuhay tayo sa araw-araw upang malaman ito, madiskubre, at isabuhay sa mga susunod pang araw.
Respeto't pag-unawa ang kailangan, IYAN ANG TUNAY NA KATOTOHANAN!!!
Wednesday, July 11, 2012
Sinabawang Soliloquies - Ano ang Pagbabago?
Kasabawan... Kaisipan... Kamalayan... KALAYAAN!!!
Makinig ka... Makaramdam ka...
Kasi minsan hindi mo alam na madami ka nang nasasaktan na tao.
Napakadami kong gustong sabihin sa sarili ko, gustong pagsisihan, gustong balikan na oras upang maitama lahat ng mga pagkakamali ko, at pigilan din ang sarili ko na masaktan ang ibang tao, pisikal, emotional, at sa iba pang paraan. Dati, akala ko, mabait na ako, nagbago na ako. Maari ngang nagbago ako sa paningin ng ibang tao, ngunit hindi sa lahat. Bagkus, nagbago pala ako sa masamang paraan. Maraming nasabing hindi maganda, hindi din maganda ang dating sa ibang tao kahit wala ka sadyang manakit ng ibang tao. Mag-isip ka dre, maging sensitibo sa lahat ng bagay. Pag-isipan ang bawat salitang ginagamit. Alamin ang sitwasyon ng ibang tao. 'Wag kang humingi ng payo ng hindi mo din naman pala susundin. Napakarami mo pang kailangang matutunan sa buhay bago maging isang tunay na propesyunal sa larangan na tinatahak mo, wag kang mayabang. Ang buhay ay kumplikado, kailangan mong malaman sa sarili mo na hindi lahat ng bagay ay mangyayari ayon sa gusto mong mangyari. Siguro kung wala ka nalang magandang sasabihin, tumahimik ka nalang. Oo, mas mabuti nang tumahimik kaysa dumaldal. Magkaroon ng hiya sa sarili o sa ibang tao. Ngunit huwag kang maghintay ng iba upang lumapit pa sa'yo. Kung may nangangailangan ng tulong, wag ka nang maghintay pa na may ibang tumulong, ikaw na ang maunang tumulong.
Siguro, tama nga ako, na mas magandang tumahimik nalang, 'wag na mag-ingay kailanman. Sabi nga din ng iba, kapag tumahimik ako, tumatahimik ang buong mundo, pero kapag masaya at maingay ako, ganun din ang mundo. Yes sir, kahit saan ako magpunta, kahit sino man ang makilala o makasama ko, dala ko ang sarili kong pangalan, ang mundo. Tatahimik nalang ba ako? Hindi iimik sa bawat pangyayaring nakikita? Paano na yung mga taong nagtitiwala sa akin, nagmamahal, mga tunay na kaibigan? Tatahimik nalang din ba sila kahambing sa tahimik ko? Pwede ko din naman sigurong isipin na may may iba pa namang tao diyan na pwedeng magbigay-ingay, magbigay-saya sa ibang tao.
HINDI!!! Hindi ako tatahimik! Patuloy pa din akong mag-iingay, magbibigay saya sa lahat ng tao, parang dati. Katulad na lamang ng ginawa ni Kristo, noong pinaghiwalay niya ang kambing at ang mga tupa. Aalisin ang mga ugaling hindi naaayon sa kagustuhan ng Diyos. ITAPON!!! SUNUGIN!!! KALIMUTAN!!! AT HUWAG NANG BALIKAN PA ANG NAKARAANG IKAW!!! Wala ka nang babalikan pa. Kung meron man ay abo na lamang ito. Ang mga ugaling masasama, bigyan ng pansin, BAGUHIN!!! Matutong magpatawad! KUMALIMOT SA NAKARAANG HINDI NA DAPAT INAALALA PA. Kung may tatandaan ka man, ay yung ang mga bagay na dapat magsilbing hamon sa'yo, isang leksyon, parangal sa buhay, isang palatandaan ng iyong tunay na pagbabago sa sarili, HINDI SA MASAMA, kundi sa pagharap sa sumisikat na araw, isang pag-asa para sa lahat. Ang itama ang iyong mali.
Ahhhh.... Ito pala talaga ang pagbabago. Kusa itong nagsisimula sa sarili, ngunit hindi mula sa iba. Nasa puso mo ang tunay na pagbabago para sa sarili, ang pinakamahinang boses na bumubulong sa puso mo, Siya iyon. Ang pinakamaliit na tuldok na puti sa bawat itim na puso, kasingdilim ng gabi. Kailangan mo lang hanapin ang sarili, sino ka ba talaga? Ano ba talaga ang gustong pagkilala sa akin ng ibang tao?
Pagbabago? Nagsisimula ito sa pagpapatawad sa sarili, at sa mga taong nasaktan mo. At doon mo malalaman kung ano ang dapat mo talagang baguhin.
Magbago ka man sa mabuting paraan, ikaw pa din ang kikilalanin nilang pangalan mo.
Salamat mga tunay na kaibigan... Hindi pa ako mamatay, ha? =)
Makinig ka... Makaramdam ka...
Kasi minsan hindi mo alam na madami ka nang nasasaktan na tao.
Napakadami kong gustong sabihin sa sarili ko, gustong pagsisihan, gustong balikan na oras upang maitama lahat ng mga pagkakamali ko, at pigilan din ang sarili ko na masaktan ang ibang tao, pisikal, emotional, at sa iba pang paraan. Dati, akala ko, mabait na ako, nagbago na ako. Maari ngang nagbago ako sa paningin ng ibang tao, ngunit hindi sa lahat. Bagkus, nagbago pala ako sa masamang paraan. Maraming nasabing hindi maganda, hindi din maganda ang dating sa ibang tao kahit wala ka sadyang manakit ng ibang tao. Mag-isip ka dre, maging sensitibo sa lahat ng bagay. Pag-isipan ang bawat salitang ginagamit. Alamin ang sitwasyon ng ibang tao. 'Wag kang humingi ng payo ng hindi mo din naman pala susundin. Napakarami mo pang kailangang matutunan sa buhay bago maging isang tunay na propesyunal sa larangan na tinatahak mo, wag kang mayabang. Ang buhay ay kumplikado, kailangan mong malaman sa sarili mo na hindi lahat ng bagay ay mangyayari ayon sa gusto mong mangyari. Siguro kung wala ka nalang magandang sasabihin, tumahimik ka nalang. Oo, mas mabuti nang tumahimik kaysa dumaldal. Magkaroon ng hiya sa sarili o sa ibang tao. Ngunit huwag kang maghintay ng iba upang lumapit pa sa'yo. Kung may nangangailangan ng tulong, wag ka nang maghintay pa na may ibang tumulong, ikaw na ang maunang tumulong.
Siguro, tama nga ako, na mas magandang tumahimik nalang, 'wag na mag-ingay kailanman. Sabi nga din ng iba, kapag tumahimik ako, tumatahimik ang buong mundo, pero kapag masaya at maingay ako, ganun din ang mundo. Yes sir, kahit saan ako magpunta, kahit sino man ang makilala o makasama ko, dala ko ang sarili kong pangalan, ang mundo. Tatahimik nalang ba ako? Hindi iimik sa bawat pangyayaring nakikita? Paano na yung mga taong nagtitiwala sa akin, nagmamahal, mga tunay na kaibigan? Tatahimik nalang din ba sila kahambing sa tahimik ko? Pwede ko din naman sigurong isipin na may may iba pa namang tao diyan na pwedeng magbigay-ingay, magbigay-saya sa ibang tao.
HINDI!!! Hindi ako tatahimik! Patuloy pa din akong mag-iingay, magbibigay saya sa lahat ng tao, parang dati. Katulad na lamang ng ginawa ni Kristo, noong pinaghiwalay niya ang kambing at ang mga tupa. Aalisin ang mga ugaling hindi naaayon sa kagustuhan ng Diyos. ITAPON!!! SUNUGIN!!! KALIMUTAN!!! AT HUWAG NANG BALIKAN PA ANG NAKARAANG IKAW!!! Wala ka nang babalikan pa. Kung meron man ay abo na lamang ito. Ang mga ugaling masasama, bigyan ng pansin, BAGUHIN!!! Matutong magpatawad! KUMALIMOT SA NAKARAANG HINDI NA DAPAT INAALALA PA. Kung may tatandaan ka man, ay yung ang mga bagay na dapat magsilbing hamon sa'yo, isang leksyon, parangal sa buhay, isang palatandaan ng iyong tunay na pagbabago sa sarili, HINDI SA MASAMA, kundi sa pagharap sa sumisikat na araw, isang pag-asa para sa lahat. Ang itama ang iyong mali.
Ahhhh.... Ito pala talaga ang pagbabago. Kusa itong nagsisimula sa sarili, ngunit hindi mula sa iba. Nasa puso mo ang tunay na pagbabago para sa sarili, ang pinakamahinang boses na bumubulong sa puso mo, Siya iyon. Ang pinakamaliit na tuldok na puti sa bawat itim na puso, kasingdilim ng gabi. Kailangan mo lang hanapin ang sarili, sino ka ba talaga? Ano ba talaga ang gustong pagkilala sa akin ng ibang tao?
Pagbabago? Nagsisimula ito sa pagpapatawad sa sarili, at sa mga taong nasaktan mo. At doon mo malalaman kung ano ang dapat mo talagang baguhin.
Magbago ka man sa mabuting paraan, ikaw pa din ang kikilalanin nilang pangalan mo.
Salamat mga tunay na kaibigan... Hindi pa ako mamatay, ha? =)
Saturday, May 19, 2012
Ang Pagbabayad ng Tax ay Charity. (www.mgaepal.com)
Kasabawan... Kaisipan... Kamalayan... KALAYAAN!!!
May property tax, may bayad tuwing registration ng kotse, may tax ang mga foreigners kung titira sila sa Pilipinas (Titira na maninirahan, hindi "titira" na gagawa ng porn.), may automatic na kaltas ng tax sa sweldo (income tax), may tax sa bawat sarvice (Kahit sa extra service), may tax sa LAHAT ng productong binibili mo, at madami pang kung ano-anong tax. Madami yan, at more than 100 million ang tao sa Pilipinas. Isipin mo kung gano kalaki ang nakukuhang tax collection. Pero ang daming stoplight na hindi gumagana kaya traffic, ang daming poste ng ilaw na walang kwenta kaya nagkakaron ng aksidente, ang daming lugar sa Pilipinas na wala paring koryente, ang daming walang malinis na supply ng tubig (Minsan kahit maduming supply ng tubig wala), ang daming lugar na nangangailangan ng ligtas na tulay para matawiran pero wala, ang daming lugar na binabaha dahil walang matinong sewage system, ang daming tubo na exposed kaya pinagkukunan ng tubig pangluto sa ibang karindirya, at ang daming hindi mabigyan ng sapat na budget na public schools. Nakakapagod isipin kung ano ang kakulangan sa napapala natin sa binabayad na tax. Ilang Pilipino ba ang makakapagsabi na ramdam nya ang ginagastos ng gobyerno sa tax na binayad nya?
Sa ilang government officals na nabukong nangungurakot, hundred millions ang lumalabas na binulsa nila. Sa lagay na yan, konti lang ang nabubuko. Isipin mo kung ilang billion peso ang nawawala sa tax na binabayad natin. Taong bayan ang pinaghuhugutan nila ng panggastos sa mga papoging kotse nila, at kung ano-ano pang luho. Buti pa yung mga traffic enforcers na humihingi ng lagay pag nahuli ka, sa ganyan may mali ka kasi kaya ka nabiktima ng kotong. Pero may nakuha ka namang kapalit sa binayad mo dahil hindi ka na huhulihin. Yung mga sidewalk vendors na hinuhuthutan ng protection money ng mga pulis, kawawa sila pero at least may nakuha silang kapalit. Dahil kahit bawal magbenta don, parang nagbayad sila ng upa sa lugar na pinagbebentahan nila. 'E yung mga kurakot na government officials, may nakukuha ba tayong kapalit sa kinukupit nila? Nabubusog ba tayo pag kumakain sila sa mga five star hotels? Natutulugan ba natin yung mga condominium nila? Nahihipuan ba natin yung mga high class escorts na inuupahan nila? Tax na binayad natin ang pinangbabayad ng mga kurakot kaya kung tutuusin tayo ang nagsusustento sa kanila. Ayaw natin yan pero wala tayong magagawa dahil kailangan talaga magbayad. Inimbento ang tax para makakolekta ng pera na gagamitin para sa improvement ng isang bansa, kaso ginagamit lang ng madaming opisyal para sa improvement ng sariling buhay nila. Pero mabuti nang magbayad ka ng tax kesa naman mahuli ka nila at mas malaking pera ang kunin sayo at ibulsa.
Sa ilang government officals na nabukong nangungurakot, hundred millions ang lumalabas na binulsa nila. Sa lagay na yan, konti lang ang nabubuko. Isipin mo kung ilang billion peso ang nawawala sa tax na binabayad natin. Taong bayan ang pinaghuhugutan nila ng panggastos sa mga papoging kotse nila, at kung ano-ano pang luho. Buti pa yung mga traffic enforcers na humihingi ng lagay pag nahuli ka, sa ganyan may mali ka kasi kaya ka nabiktima ng kotong. Pero may nakuha ka namang kapalit sa binayad mo dahil hindi ka na huhulihin. Yung mga sidewalk vendors na hinuhuthutan ng protection money ng mga pulis, kawawa sila pero at least may nakuha silang kapalit. Dahil kahit bawal magbenta don, parang nagbayad sila ng upa sa lugar na pinagbebentahan nila. 'E yung mga kurakot na government officials, may nakukuha ba tayong kapalit sa kinukupit nila? Nabubusog ba tayo pag kumakain sila sa mga five star hotels? Natutulugan ba natin yung mga condominium nila? Nahihipuan ba natin yung mga high class escorts na inuupahan nila? Tax na binayad natin ang pinangbabayad ng mga kurakot kaya kung tutuusin tayo ang nagsusustento sa kanila. Ayaw natin yan pero wala tayong magagawa dahil kailangan talaga magbayad. Inimbento ang tax para makakolekta ng pera na gagamitin para sa improvement ng isang bansa, kaso ginagamit lang ng madaming opisyal para sa improvement ng sariling buhay nila. Pero mabuti nang magbayad ka ng tax kesa naman mahuli ka nila at mas malaking pera ang kunin sayo at ibulsa.
Madami nang charity foundation para sa mga less fortunate, kaya yang tax naman ang ginawa nilang charity foundation para sa mga more fortunate. Sapilitan pa ang donations. Tang*na ang saya.
Source:
Gusto ko lang i-share to. Somehow, gusto kong maniwala dito. HAHA!
Yaman mo!
Kasabawan... Kaisipan... Kamalayan... KALAYAAN!!!
So, how do we define the words "rich" and "luxurious" today?
-evil?
-corrupt?
-selfish?
-asshole?
-uncharitable?
-greedy?
-etc.
Ano pa ba?
Yes, minsan tama sila, minsan naman ay hindi. Ang problema sa mga tao ngayon, stereotype na kapag sinabing mayaman ang isang taong iyon, matik na madamot, sakim at hayok sa pera, nagpapakasasa sa kayamanan habang may ibang taong nagugutom, napakasarap ng buhay, walang pinoproblema. Ang problema kasi sa karamihan ngayon, ganito ang pag-iisip tungkol sa mga mayayaman. Hindi ko nagsasalita para sa mga mayayaman na talagang PERA LAMANG ANG LAMAN NG TIYAN, kundi dun sa ibang mayayaman.
Ayoko lang ang pag-iisip na kapag mayaman na agad ay masamang tao. Anong punto ko? Pinaghirapan ng taong iyon para makatapak sa antas na ganun sa kanyang buhay. Nagpakahirap siyang mag-aral at mag-aral at mag-aral at mag-aral upang yumaman ng ganun. Kung hindi man, pasalamat nalang siya sa mga ninuno niya na gumapang sa putik para lamang mapayaman ang henerasyon niya. Bakit ba kapag mayaman na ang tao, kailangan na niya agad isipin ang hirap na dinadanas ng iba? Ibig kong sabihin, bakit natin pinupuna ang yaman na nalikom ng "Sex and the City 2" na umabot na sa dalawang daang milyon pataas kung ang mga tao naman nito ay pinaghirapan ito? Kung hindi niyo nga alam, si Jessica Parker, isang aktres mula sa nasabing palabas ay nagkaroon ng kawang-gawa para sa mga nangangailangan!!! Hindi naman lahat ng mga mayayaman ay sakim sa pera!
Marami na din akong nakilalang mga mayayaman. At sa buhay nila, alam ko at nasaksihan ko na din ang kanilang pagkakakawang-gawa. Sa mga nakilala ko, hindi nila ipinagdadamot kung ano nga ba talaga ang meron sila, which is ang kanilang relihiyon, espiritual na pamumuhay, at ang kanilang mga biyayang natatanggap nila mula sa taas. Huwag sana nating ipagtabi ang litrato ng isang maralitang tao sa isang mayamang tao. Sa ating lipunan ngayon, masyado na tayong nabulag sa tunay na ibig sabihin ng salitang "pagkapantay-pantay" or "equality". Isipin din natin na "Poverty is a choice". Kung ikaw ay nabuhay ng mahirap at namatay ng mahirap, ibig sabihin ay hindi ka nagsipag pa ng mas maigi.
Ang teorya ko naman dito ay ito:
Maaaring ito naman ay nagsimula dahil sa paghuhulma ng mga palabas mula sa mga nakalipas na taon hanggang ngayon (Stage Play at Film), kung saan laging mayaman ang karakter ng mga kontrabida. Kung may napanood na kayong pelikula o pagtatanghal na ang mayaman ang bida at ang mahirap ang kontrabida, magbigay nga kayo.
At dahil sa mga paraan na ito ng paggawa ng mga istorya ng mga tao, labis na hinulma ito ang kaisipan ng lipunan natin ngayon. Mayaman = masama, mahirap = mabuti.
____________________________________
Naniniwala pa din naman ako sa kasabihan ng bibliya na, "For the love of money is the root of all sorts of evil." 1 Timothy 6:10. Well, yung mga kakilala ko naman, hindi ko naman makita sa kanila. Still, hindi ko pa din naman sila hinuhusgahan as mga masasamang tao. They really do charity works, I swear.
Nasa tao nalang siguro iyon kung ibabahagi niya ang yaman niya sa iba. Marami din akong kilala na walang-wala din sa buhay, pero nagagawa pang ibigay ang pinakakatangi-tangi nila yaman, at iyon ay ang "pagmamahal sa kapwa". Kailangan ding maintindihan ng karamihan sa atin na hindi lamang pera ang pwede nating ibigay sa taong nangangailangan (thanks to Chiara Lubich for this lesson), pwede din natin ibigay ang ating sarili, buhay, ang ating kaalamang pilosopikal at espiritwal sa ibang tao. At silang mga nagbibigay ng mga iyon ay ang mga taong pinakamayamng tao sa mundo.
Let's stop stereotypes!!! LIKE NOW NA!!!
So, how do we define the words "rich" and "luxurious" today?
-evil?
-corrupt?
-selfish?
-asshole?
-uncharitable?
-greedy?
-etc.
Ano pa ba?
Yes, minsan tama sila, minsan naman ay hindi. Ang problema sa mga tao ngayon, stereotype na kapag sinabing mayaman ang isang taong iyon, matik na madamot, sakim at hayok sa pera, nagpapakasasa sa kayamanan habang may ibang taong nagugutom, napakasarap ng buhay, walang pinoproblema. Ang problema kasi sa karamihan ngayon, ganito ang pag-iisip tungkol sa mga mayayaman. Hindi ko nagsasalita para sa mga mayayaman na talagang PERA LAMANG ANG LAMAN NG TIYAN, kundi dun sa ibang mayayaman.
Ayoko lang ang pag-iisip na kapag mayaman na agad ay masamang tao. Anong punto ko? Pinaghirapan ng taong iyon para makatapak sa antas na ganun sa kanyang buhay. Nagpakahirap siyang mag-aral at mag-aral at mag-aral at mag-aral upang yumaman ng ganun. Kung hindi man, pasalamat nalang siya sa mga ninuno niya na gumapang sa putik para lamang mapayaman ang henerasyon niya. Bakit ba kapag mayaman na ang tao, kailangan na niya agad isipin ang hirap na dinadanas ng iba? Ibig kong sabihin, bakit natin pinupuna ang yaman na nalikom ng "Sex and the City 2" na umabot na sa dalawang daang milyon pataas kung ang mga tao naman nito ay pinaghirapan ito? Kung hindi niyo nga alam, si Jessica Parker, isang aktres mula sa nasabing palabas ay nagkaroon ng kawang-gawa para sa mga nangangailangan!!! Hindi naman lahat ng mga mayayaman ay sakim sa pera!
Marami na din akong nakilalang mga mayayaman. At sa buhay nila, alam ko at nasaksihan ko na din ang kanilang pagkakakawang-gawa. Sa mga nakilala ko, hindi nila ipinagdadamot kung ano nga ba talaga ang meron sila, which is ang kanilang relihiyon, espiritual na pamumuhay, at ang kanilang mga biyayang natatanggap nila mula sa taas. Huwag sana nating ipagtabi ang litrato ng isang maralitang tao sa isang mayamang tao. Sa ating lipunan ngayon, masyado na tayong nabulag sa tunay na ibig sabihin ng salitang "pagkapantay-pantay" or "equality". Isipin din natin na "Poverty is a choice". Kung ikaw ay nabuhay ng mahirap at namatay ng mahirap, ibig sabihin ay hindi ka nagsipag pa ng mas maigi.
Ang teorya ko naman dito ay ito:
Maaaring ito naman ay nagsimula dahil sa paghuhulma ng mga palabas mula sa mga nakalipas na taon hanggang ngayon (Stage Play at Film), kung saan laging mayaman ang karakter ng mga kontrabida. Kung may napanood na kayong pelikula o pagtatanghal na ang mayaman ang bida at ang mahirap ang kontrabida, magbigay nga kayo.
At dahil sa mga paraan na ito ng paggawa ng mga istorya ng mga tao, labis na hinulma ito ang kaisipan ng lipunan natin ngayon. Mayaman = masama, mahirap = mabuti.
____________________________________
Naniniwala pa din naman ako sa kasabihan ng bibliya na, "For the love of money is the root of all sorts of evil." 1 Timothy 6:10. Well, yung mga kakilala ko naman, hindi ko naman makita sa kanila. Still, hindi ko pa din naman sila hinuhusgahan as mga masasamang tao. They really do charity works, I swear.
Nasa tao nalang siguro iyon kung ibabahagi niya ang yaman niya sa iba. Marami din akong kilala na walang-wala din sa buhay, pero nagagawa pang ibigay ang pinakakatangi-tangi nila yaman, at iyon ay ang "pagmamahal sa kapwa". Kailangan ding maintindihan ng karamihan sa atin na hindi lamang pera ang pwede nating ibigay sa taong nangangailangan (thanks to Chiara Lubich for this lesson), pwede din natin ibigay ang ating sarili, buhay, ang ating kaalamang pilosopikal at espiritwal sa ibang tao. At silang mga nagbibigay ng mga iyon ay ang mga taong pinakamayamng tao sa mundo.
Let's stop stereotypes!!! LIKE NOW NA!!!
Wednesday, May 16, 2012
Ang Bulag Mong Pananampalataya
Kasabawan... Kaisipan... Kamalayan... KALAYAAN!!!
Sa sobrang gulo na ng mundo ngayon, tipong normal nalang ata sa atin ang malito kung ano nga ba ang tama at mali, ang katotohanan at kasinungalingan. At hindi din maikakaila na madami na din sa atin ang nalululong sa kamalian at kasinungalingan. Nabubulag ang tao sa katotohanan dahil sa:
-Kahirapan
-Sariling Kagustuhan
-Maling Interpretasyon sa/ng Buhay
At oo, nakakatakot ito. Karamihan din sa mga taong nasa bilangguan ay mga kristyano. Nakakahiya. Kristiyano pa naman ako. Pero hindi ibig sabihin nito'y itatakwil ko na ang relihiyon ko.
Nakikita ko din sa mga News Feed ko sa Facebook, mga nagpapa-LIKE o SHARE ng mga litrato ng mga tao o mga batang may sakit. Kapag nag-like ka, may tulong daw to namakukuha galing sa Facebook. HUWAAAAAH?! Kung gusto kong tulungan talaga ang taong iyon, kokontakin ko ang mga nag-aalaga doon, bibisitahin ko, at magbibigay ako ng tulong-pisikal, pinansyal, at espiritual. Hindi lang ako magla-like ng mga litrato ng mga taong may sakit dahil nakasaad sa litrato na bawat like sa litratong iyon ay may matatanggap siyang tulong-pinansyal. NAK NG!!! Kalokohan!!!
Nakakalungkot din na nakikita ko yung mga taong pa-share-share ng mga litrato ni Hesus, at kapag hindi mo daw ito pinansin, satanista ka daw, kesho makasalanan ka, hindi ka magkakaroon ng magandang buhay sa susunod na isang taon, kesho hindi ka na daw naniniwala sa Diyos. OMG!!! I'M GOING TO HELL NA BA? LIKE NOW NA? BAKIT!? Ang pag-share nalang ba ng litrato ni Hesus ang basehan ng pananampalataya at kung paano ka manampalatay sa Diyos? Ako kahit hindi ko i-share o i-like yung link na iyon, alam ko pa din sa sarili ko na naniniwala ako sa Diyos at ang pananampalatay ko sa Kanya ay hindi pa din magbabago. Kaya kong patunayan sa ibang paraan ang pagmamahal ko sa Kanya. Hindi porket ni-like o ni-share ko na ang litrato Niya eh matik na naniniwala o mahal mo na Siya. Baka naman kasi ang pananampalataya mo sa Diyos ay hanggang sa mga LIKE at SHARE lang? Mas madami ka pang pwedeng gawin kaysa sa diyan.
Well, wala namang masama sa paglalagay ng mga status tungkol sa Diyos, basta alam mo yung pino-post mo at kaya mo siyang gawin, walang problema. Ayoko lang ng kaka-post mo lang ng berso galing sa Bibliya, tapos makikita ko sa photos mo, may kalampungan kang lalaki o babae. Ang laking HIPOKRITO... Magpo-post din ng tipong naghahanap ng tunay na pagmamahal, pagmamahal na walang hanggan, ang paghihintay sa "Right person", tapos may ginawang PMS kagabi sa party na pinuntahan niya. HAAAAAAAAAAY!!!!
Oo, isa din akong makasalanang tao na may pananampalataya pa din sa Diyos. Tinuruan lamang ako maging mapagmasid sa aking paligid. Alam ko din ang katotohanan sa kasinungalingan, ang tama sa mali. Minsang nabubulag din sa maling katotohanan, pero hindi pa din magbabago ang pananaw ko sa buhay, at ang pagsamba sa kanya. Hindi lamang ako magla-like o magshe-share ng mga links upang patunayan kung gaano ako naniniwala sa kanya. Kahit hindi ko gawin yun, naniniwala pa din ako sa Kanya. Mayroon akong pagkilos.
Hindi tayo mga perpektong tao, ngunit ang landasin ng tao ay ang tunay na kawalang-mali, at makikita mo din balang-araw ang Mukha na iyong minimithi.
Sa sobrang gulo na ng mundo ngayon, tipong normal nalang ata sa atin ang malito kung ano nga ba ang tama at mali, ang katotohanan at kasinungalingan. At hindi din maikakaila na madami na din sa atin ang nalululong sa kamalian at kasinungalingan. Nabubulag ang tao sa katotohanan dahil sa:
-Kahirapan
-Sariling Kagustuhan
-Maling Interpretasyon sa/ng Buhay
At oo, nakakatakot ito. Karamihan din sa mga taong nasa bilangguan ay mga kristyano. Nakakahiya. Kristiyano pa naman ako. Pero hindi ibig sabihin nito'y itatakwil ko na ang relihiyon ko.
Nakakalungkot din na nakikita ko yung mga taong pa-share-share ng mga litrato ni Hesus, at kapag hindi mo daw ito pinansin, satanista ka daw, kesho makasalanan ka, hindi ka magkakaroon ng magandang buhay sa susunod na isang taon, kesho hindi ka na daw naniniwala sa Diyos. OMG!!! I'M GOING TO HELL NA BA? LIKE NOW NA? BAKIT!? Ang pag-share nalang ba ng litrato ni Hesus ang basehan ng pananampalataya at kung paano ka manampalatay sa Diyos? Ako kahit hindi ko i-share o i-like yung link na iyon, alam ko pa din sa sarili ko na naniniwala ako sa Diyos at ang pananampalatay ko sa Kanya ay hindi pa din magbabago. Kaya kong patunayan sa ibang paraan ang pagmamahal ko sa Kanya. Hindi porket ni-like o ni-share ko na ang litrato Niya eh matik na naniniwala o mahal mo na Siya. Baka naman kasi ang pananampalataya mo sa Diyos ay hanggang sa mga LIKE at SHARE lang? Mas madami ka pang pwedeng gawin kaysa sa diyan.
Well, wala namang masama sa paglalagay ng mga status tungkol sa Diyos, basta alam mo yung pino-post mo at kaya mo siyang gawin, walang problema. Ayoko lang ng kaka-post mo lang ng berso galing sa Bibliya, tapos makikita ko sa photos mo, may kalampungan kang lalaki o babae. Ang laking HIPOKRITO... Magpo-post din ng tipong naghahanap ng tunay na pagmamahal, pagmamahal na walang hanggan, ang paghihintay sa "Right person", tapos may ginawang PMS kagabi sa party na pinuntahan niya. HAAAAAAAAAAY!!!!
Oo, isa din akong makasalanang tao na may pananampalataya pa din sa Diyos. Tinuruan lamang ako maging mapagmasid sa aking paligid. Alam ko din ang katotohanan sa kasinungalingan, ang tama sa mali. Minsang nabubulag din sa maling katotohanan, pero hindi pa din magbabago ang pananaw ko sa buhay, at ang pagsamba sa kanya. Hindi lamang ako magla-like o magshe-share ng mga links upang patunayan kung gaano ako naniniwala sa kanya. Kahit hindi ko gawin yun, naniniwala pa din ako sa Kanya. Mayroon akong pagkilos.
Hindi tayo mga perpektong tao, ngunit ang landasin ng tao ay ang tunay na kawalang-mali, at makikita mo din balang-araw ang Mukha na iyong minimithi.
Friday, March 30, 2012
Dear LRT
Kasabawan... Kaisipan... Kamalayan... KALAYAAN!!!
Dear LRT Management...
-Sana po ay maranasan niyo ang hirap ng pakikipagsiksikan sa tren sa tuwing papasok ka sa trabaho/eskwela, habang naamoy ang sari-saring amoy ng mga Pilipinong nagpapakahirap makipagsiksikan, makapagtrabaho lamang.
-Sana po, lahat ng ticket machine niyo ay gumagana. At 2012 na po, hindi ko pa rin po mainitndihan kung bakit hindi pa din tumatanggap ang inyong mga ticket machine ng mga baryang 2010 at 2011 na makintab. At sana din po ay tumatanggap na din sila ulit ng papel na pera.
-Sana po, maramdaman naman namin na bumabalik sa amin ang aming binabayad sa inyo sa pamamagitan ng pag-unlad at mas mapadali ang aming pagbiyahe. Ang dami niyo kayang kinikita araw-araw!!!
-Sana po, maging mas ligtas ang bawat platform ninyo. Bakit po hindi niyo subukang lagyan ng safety wall ang bawat platform, para walang nahuhulog na mga bagay at tao sa riles ng tren?
-Bakit po ba ninyo linagay ang riles sa tren sa taas? Bakit di niyo nalang linagay sa ilalim? Mahal ba ka niyo? Handa ba ninyong isakripisyo ang kaligtasan ng inyong mga pasahero para sa inyong sariling pagtitipid?
-Sawa na po ako sa mukha ni Ryan Bang.
-Karamihan po sa mga kababaihan at mga bading ang sobrang nakukyutan sa mga model ng Gatsby.
-Hindi po porket malamig sa labas ay kailangan ay sobrang init na sa loob ng tren. Pwede po bang gawing malamig pa din sa loob kahit konti?
-Sawa na po ako sa mga litrato ng ibang tao sa mga handle advertisements na nakikita din ng karamihan.
-Sana po yung mga sekyu niyo eh huwag lamang tusuk-tusukin lamang ang mga bag namin na napakahirap minsan buksan. At tungkol sa body inspection, sana hindi lang hinihimas yung mga likod namin. Para lamang sila nanghihipo.
-Sana po ay gumagana ang eskaleytor sa Legarda, yung eskaleytor na paakyat sa platform na papuntang Santolan. Hindi po lahat ng tao ay gustong mag-diet. Bigyan niyo naman po kami ng pagpipilian kung magda-diet at maghahagdan, o magpapataba at mag-eeskaleytor.
-Legarda po ang mayroong pinakamabagal na inspeksyon, sa kadahilanang kakaunti lamang ang mga sekyu doon.
-Napakalaki po ng Recto station, ano po bang balak niyo dun sa malaking espasyo doon?
-Kung pwede lang po eh mabugbog kahit sandali lamang ang mga drayber ng tren na bigla-bigla na lamang nagpapahinto ng tren at magsisipagliparan lahat ng pasahero ng tren, sabay announce ng "Magsihawak lamang po sa mga safety handrails". Disaster drill ba 'to?
-Memoryado na po namin ang inyong araw-araw na paalala sa loob ng tren at sa istasyon.
-Isa pong malaking kalokohan ang huwag sumandal sa magkabilang pintuan ng tren tuwing siksikan. Lahat po ng taong nakasandal dun ay palaging buwis-buhay. At kung hindi naman po siksikan, hindi po nila ito sinusunod.
-Napapaisip po ako minsan kung gumagana ba talaga ang mga pangkagipitang pambukas ng pinto.
-Kung alam niyo po na laging masikip ang mga tren, ibig sabihin, dapat niyong dalasan ang pagpapabyahe ng mga skip train.
-Yung sinasabi po dun sa recorded announcement ninyo na "...wishing you a safe and convenient journey", hindi po ito natutupad. Isa po 'tong joke na hindi maganda,
------------------I'm sure, kulang pa 'tong mga nasabi ko. Mayroon pa sigurong nakikitang kalokohan ang ibang tao sa LRT. Takte mga dre na taga-LRT, ang yayaman niyo, ibalik niyo naman sa amin yung binabayad namin sa araw-araw. Next time nalang kayo magpayaman, ok lang? Down na down na ang mga taong gipit ngayon! Huwag na kayong sumabay!!!
Nagmamahal...
Cocoy, isang pasahero.
 |
| Dahil araw-araw ay April Fools ang peg ng LRT... |
Dear LRT Management...
-Sana po ay maranasan niyo ang hirap ng pakikipagsiksikan sa tren sa tuwing papasok ka sa trabaho/eskwela, habang naamoy ang sari-saring amoy ng mga Pilipinong nagpapakahirap makipagsiksikan, makapagtrabaho lamang.
-Sana po, lahat ng ticket machine niyo ay gumagana. At 2012 na po, hindi ko pa rin po mainitndihan kung bakit hindi pa din tumatanggap ang inyong mga ticket machine ng mga baryang 2010 at 2011 na makintab. At sana din po ay tumatanggap na din sila ulit ng papel na pera.
-Sana po, maramdaman naman namin na bumabalik sa amin ang aming binabayad sa inyo sa pamamagitan ng pag-unlad at mas mapadali ang aming pagbiyahe. Ang dami niyo kayang kinikita araw-araw!!!
-Sana po, maging mas ligtas ang bawat platform ninyo. Bakit po hindi niyo subukang lagyan ng safety wall ang bawat platform, para walang nahuhulog na mga bagay at tao sa riles ng tren?
-Bakit po ba ninyo linagay ang riles sa tren sa taas? Bakit di niyo nalang linagay sa ilalim? Mahal ba ka niyo? Handa ba ninyong isakripisyo ang kaligtasan ng inyong mga pasahero para sa inyong sariling pagtitipid?
-Sawa na po ako sa mukha ni Ryan Bang.
-Karamihan po sa mga kababaihan at mga bading ang sobrang nakukyutan sa mga model ng Gatsby.
-Hindi po porket malamig sa labas ay kailangan ay sobrang init na sa loob ng tren. Pwede po bang gawing malamig pa din sa loob kahit konti?
-Sawa na po ako sa mga litrato ng ibang tao sa mga handle advertisements na nakikita din ng karamihan.
-Sana po yung mga sekyu niyo eh huwag lamang tusuk-tusukin lamang ang mga bag namin na napakahirap minsan buksan. At tungkol sa body inspection, sana hindi lang hinihimas yung mga likod namin. Para lamang sila nanghihipo.
-Sana po ay gumagana ang eskaleytor sa Legarda, yung eskaleytor na paakyat sa platform na papuntang Santolan. Hindi po lahat ng tao ay gustong mag-diet. Bigyan niyo naman po kami ng pagpipilian kung magda-diet at maghahagdan, o magpapataba at mag-eeskaleytor.
-Legarda po ang mayroong pinakamabagal na inspeksyon, sa kadahilanang kakaunti lamang ang mga sekyu doon.
-Napakalaki po ng Recto station, ano po bang balak niyo dun sa malaking espasyo doon?
-Kung pwede lang po eh mabugbog kahit sandali lamang ang mga drayber ng tren na bigla-bigla na lamang nagpapahinto ng tren at magsisipagliparan lahat ng pasahero ng tren, sabay announce ng "Magsihawak lamang po sa mga safety handrails". Disaster drill ba 'to?
-Memoryado na po namin ang inyong araw-araw na paalala sa loob ng tren at sa istasyon.
-Isa pong malaking kalokohan ang huwag sumandal sa magkabilang pintuan ng tren tuwing siksikan. Lahat po ng taong nakasandal dun ay palaging buwis-buhay. At kung hindi naman po siksikan, hindi po nila ito sinusunod.
-Napapaisip po ako minsan kung gumagana ba talaga ang mga pangkagipitang pambukas ng pinto.
-Kung alam niyo po na laging masikip ang mga tren, ibig sabihin, dapat niyong dalasan ang pagpapabyahe ng mga skip train.
-Yung sinasabi po dun sa recorded announcement ninyo na "...wishing you a safe and convenient journey", hindi po ito natutupad. Isa po 'tong joke na hindi maganda,
------------------I'm sure, kulang pa 'tong mga nasabi ko. Mayroon pa sigurong nakikitang kalokohan ang ibang tao sa LRT. Takte mga dre na taga-LRT, ang yayaman niyo, ibalik niyo naman sa amin yung binabayad namin sa araw-araw. Next time nalang kayo magpayaman, ok lang? Down na down na ang mga taong gipit ngayon! Huwag na kayong sumabay!!!
Nagmamahal...
Cocoy, isang pasahero.
Thursday, March 15, 2012
Am I Going to Hell for This?
Kasabawan... Kaisipan... Kamalayan... KALAYAAN!!!
Kanina, bago ko lang isulat 'tong article na 'to, kakapanood ko lang nung video ni Jimmy Sc#$%^&*(limot ko yung spelling nung apelyido niya), yung "20 Reasons Why I Hate Philippines". Namulat din ako kahit papaano.
Sa lahat ng sinabi niya, sumasang-ayon ako, dahil nakita ko na din to sa kapaligiran ko, sa Maynila, at higit pa sa 20 dahilan ang pwede kong maibigay kung bakit nga ba dapat niya hindi magustuhan ang Pilipinas. Mas madami na akong nasaksihan, narinig at nalaman, at nangyari sa akin na pwede nga naman maging dahilan kung bakit nga ba talaga dapat maasiwa siya dito. Ayoko nang banggitin lahat yun, baka tamarin lang kayo magbasa. HAHA! Pero ipapuputol ko ang mga daliri ko kung wala kayong nakikitang kagaguhan sa kalye o sa kahit saan pang parte ng Pilipinas na talagang umiinit ang dugo niyo.
Mga simpleng bagay nga lang yung mga sinabi niya eh, kung tutuusin, hindi pa mabibigat yun. At kung mababaw palang yung mga sinabi niya at halos ma-dehydrate na ang mga dugo natin sa sobrang init, paano pa kaya kung nalaman pa niya yung iba pang mga bagay? Edi nagkasunugan na ng bahay dito sa inis? Oo, siyempre, nakakahiya nga naman na malaman na hindi lang talaga tayong mga pinoy ang nakakakita ng mga ganun bagay kundi pati din ang mga banyagang bumibisita dito. Nakita ko nga yung mga comments sa nasabing video ng mga noypi sa YouTube. Kesyo racist daw siya, umalis na daw siya dito sa Pinas, bakit pa daw siya nag-stay ng tatlong taon dito sa Pinas kung ayaw naman pala niya dito(kinda true), at kung anu-ano pa. Meron din namang mga sumasang-ayon, thank God.
Hindi naman sa ayaw ko na din sa bansang Pilipinas, duuuuuuuh! Dito kaya ako lumaki. Pero sumasang-ayon ako sa mga sinabi niya kasi totoo naman talaga na nangyayari ang mga bagay na iyon sa ating paligid. Although, mali lang siguro na ikumpara niya ang USA sa Pinas, mali naman siya dun. STILL! Tama pa din ang 20 dahilan niya kung bakit ayaw niya dito. Buti nga hindi niya isinama na dito lang sa Pinas merong presidenteng nagkakaroon ng isyu, pero hindi pa din nagre-resign. HAHA! Nandito yung vid kung gusto niya panoorin(http://www.youtube.com/watch?v=BGDsjGT3mtk). Pero kung wala na diyan, try niyo hanapin sa www.ChannelFix.com.
Masakit diba? Pero tama. At nasasaktan tayong mga pinoy sa sinabi dahil masakit tanggapin ang katotohanan, hindi ba? Palibhasa kasi, tayong mga pinoy, wala sa bokabularyo natin ang constructive criticism, o ang pagtanggap ng mga opinion upang gamitin para sa ikauunlad nating lahat. Eh kaso, hindi. May marinig lang tayo na salita mula sa ibang tao, banyaga man o lokal, na sinasabing ayaw nila sa mga Pilipino, o kaya naman sa Pilipinas, HALA! SIGE! Banat dito, banat doon! Negatibong komento dito, pati doon! Papaulanan ka ng mga masasamang reaksyon. Kulang nalang, ipahanap ka sa NBI at sunug-sunugin yung mga ari-arian mo pati ikaw. Ang problema sa ating mga pinoy, masyadong sarado ang isip natin para sa mga ganitong bagay. Hindi ako Pinoy hater ah? Ayokong kamuhian ang sarili kong dugo. Pero dapat lang talaga nating tignan ang liwanag sa bawat dilim, ang kabutihan sa likod ng bawat kasamaan, ang kasarapan sa likod ng bawat paghihirap. Kapag sinabihan kang bobo ng isang tao, ano ang gagawin mo o sasabihin mo dun sa tao? Magpapapugot ako ng ulo kapag totoo na sasabihin mong "Oy, hindi naman", o magpapasalamat sa taong yun. Babangasan mo agad yun, may mga kasama pang mura. Ganun ang kadalasang ginagawa mo kapag nangyayari sa iyo ang mga ganun bagay(kahit ako din naman eh).
Kung sinabihan ka ng ibang tao na bobo ka, papanindigan mo ba? Hahayaan ka nalang nilang tawaging "bobo" sa buong buhay mo? Magkukulong ka nalang ba sa kaisipan mo na bobo ka nga talaga? Kung ganun ka, wala kang karapatang mabuhay dito sa mundo, dre! Magkulong ka nalang sa banyo niyo, at ipakandado mo sa nanay mo yung pinto mula sa labas. 'Wag mong panindigan ang mga negatibong sinasabi sa'yo ng ibang tao! But take it as a challenge to yourself!!! Kumilos ka, huwag kang tumunganga. Mag-isip ka, huwag kang tumanga lang. Huwag kang makuntento sa kung anong katalinuhan ang meron ka lamang ngayon. Mag-ipon ng mga kaalaman at ibahagi ito sa ibang tao. Ibahagi ito, hindi dahil sa gustong magmayabang, pero sa nais mong tumulong!
Oo, sobrang hirap tanggapin ng mgasinabi nitong taong 'to. Pero hindi ibig sabihin nun ay titigil na ang paggalaw ng Pilipinas sa mga sinabi niya. Patuloy pa din tayong kikilos, hindi ba? Kailangan natin ng rebolusyon! Rebolusyon sa ating mga sarili! Hindi pa tayo nauubusan ng mga magagandang katangian sa ating mga sarili, sa ating bansa. Kung hindi kayo naniniwala, may ginawa din silang vid na ang title, "20 Reasons Why I Love Philippines" (http://www.youtube.com/watch?v=05aA27VkLrA). Kukutusan ko ng walang hanggan ang taong hindi sumang-ayon diyan!
Matapos ko mapanood yan, mas naniwala ako na hindi pa talaga huli ang lahat para sa mga pag-unlad. Masakit malaman, pero marami ding Pilipino ang hindi na naniniwala na may pag-asa pang umunlad ang Pilipinas. So, papanindigan mo ba? Basta ako, hindi. Ewan ko nalang sayo. Naniniwala ako na hindi pa din huli ang lahat. Silang mga banyaga na din ang nagsabi na may kagandahan pa din sa ating bansa sa likod ng mga masasamang nasabi nila patungkol sa ating bansa. Hindi pa huli ang lahat sa pagbabago. At kapag nakita ng mga pinoy na nagsasabing hindi na daw tayo uunlad na umunlad ang Pilipinas ang pag-unlad ng bansa natin, ipapakain natin yan sa mga baboy! WHO'S WITH ME!? HAHA! Marami pang mga kagandahan ang pwede nating pangalagaan. At hindi uunlad ang bayan natin kung ang mga nakakapagbasa lamang nitong blog ko ang magbabago sa sarili. Marami pa tayong kakaining bigas, ika nga ng iba. Pero mas magiging madali iyon kung isasaing muna natin, hindi ba? Maraming paraan para guminhawa ang buhay na sinisimulan sa hirap.
Imulat mo na ang mga mata mo, Pilipinas! Halina't gumising na! Sobrang sarap ng almusal!
Rebolusyon mga dre! Hindi sa gobyerno't pamahalaan, kundi sa ating mga sarili!!!
So ano, dahil ba sa sumang-ayon ako kay Jimmy Sch&*^%, ayaw niyo din sa akin? Hate niyo na din ba ako? Pwede niyong sunugin ang bahay ko, murahin at magkoment kayo sa blog kong ito. Pero tandaan niyo pa din itong mga sinabi ko.
Kanina, bago ko lang isulat 'tong article na 'to, kakapanood ko lang nung video ni Jimmy Sc#$%^&*(limot ko yung spelling nung apelyido niya), yung "20 Reasons Why I Hate Philippines". Namulat din ako kahit papaano.
Sa lahat ng sinabi niya, sumasang-ayon ako, dahil nakita ko na din to sa kapaligiran ko, sa Maynila, at higit pa sa 20 dahilan ang pwede kong maibigay kung bakit nga ba dapat niya hindi magustuhan ang Pilipinas. Mas madami na akong nasaksihan, narinig at nalaman, at nangyari sa akin na pwede nga naman maging dahilan kung bakit nga ba talaga dapat maasiwa siya dito. Ayoko nang banggitin lahat yun, baka tamarin lang kayo magbasa. HAHA! Pero ipapuputol ko ang mga daliri ko kung wala kayong nakikitang kagaguhan sa kalye o sa kahit saan pang parte ng Pilipinas na talagang umiinit ang dugo niyo.
Mga simpleng bagay nga lang yung mga sinabi niya eh, kung tutuusin, hindi pa mabibigat yun. At kung mababaw palang yung mga sinabi niya at halos ma-dehydrate na ang mga dugo natin sa sobrang init, paano pa kaya kung nalaman pa niya yung iba pang mga bagay? Edi nagkasunugan na ng bahay dito sa inis? Oo, siyempre, nakakahiya nga naman na malaman na hindi lang talaga tayong mga pinoy ang nakakakita ng mga ganun bagay kundi pati din ang mga banyagang bumibisita dito. Nakita ko nga yung mga comments sa nasabing video ng mga noypi sa YouTube. Kesyo racist daw siya, umalis na daw siya dito sa Pinas, bakit pa daw siya nag-stay ng tatlong taon dito sa Pinas kung ayaw naman pala niya dito(kinda true), at kung anu-ano pa. Meron din namang mga sumasang-ayon, thank God.
Hindi naman sa ayaw ko na din sa bansang Pilipinas, duuuuuuuh! Dito kaya ako lumaki. Pero sumasang-ayon ako sa mga sinabi niya kasi totoo naman talaga na nangyayari ang mga bagay na iyon sa ating paligid. Although, mali lang siguro na ikumpara niya ang USA sa Pinas, mali naman siya dun. STILL! Tama pa din ang 20 dahilan niya kung bakit ayaw niya dito. Buti nga hindi niya isinama na dito lang sa Pinas merong presidenteng nagkakaroon ng isyu, pero hindi pa din nagre-resign. HAHA! Nandito yung vid kung gusto niya panoorin(http://www.youtube.com/watch?v=BGDsjGT3mtk). Pero kung wala na diyan, try niyo hanapin sa www.ChannelFix.com.
Masakit diba? Pero tama. At nasasaktan tayong mga pinoy sa sinabi dahil masakit tanggapin ang katotohanan, hindi ba? Palibhasa kasi, tayong mga pinoy, wala sa bokabularyo natin ang constructive criticism, o ang pagtanggap ng mga opinion upang gamitin para sa ikauunlad nating lahat. Eh kaso, hindi. May marinig lang tayo na salita mula sa ibang tao, banyaga man o lokal, na sinasabing ayaw nila sa mga Pilipino, o kaya naman sa Pilipinas, HALA! SIGE! Banat dito, banat doon! Negatibong komento dito, pati doon! Papaulanan ka ng mga masasamang reaksyon. Kulang nalang, ipahanap ka sa NBI at sunug-sunugin yung mga ari-arian mo pati ikaw. Ang problema sa ating mga pinoy, masyadong sarado ang isip natin para sa mga ganitong bagay. Hindi ako Pinoy hater ah? Ayokong kamuhian ang sarili kong dugo. Pero dapat lang talaga nating tignan ang liwanag sa bawat dilim, ang kabutihan sa likod ng bawat kasamaan, ang kasarapan sa likod ng bawat paghihirap. Kapag sinabihan kang bobo ng isang tao, ano ang gagawin mo o sasabihin mo dun sa tao? Magpapapugot ako ng ulo kapag totoo na sasabihin mong "Oy, hindi naman", o magpapasalamat sa taong yun. Babangasan mo agad yun, may mga kasama pang mura. Ganun ang kadalasang ginagawa mo kapag nangyayari sa iyo ang mga ganun bagay(kahit ako din naman eh).
Kung sinabihan ka ng ibang tao na bobo ka, papanindigan mo ba? Hahayaan ka nalang nilang tawaging "bobo" sa buong buhay mo? Magkukulong ka nalang ba sa kaisipan mo na bobo ka nga talaga? Kung ganun ka, wala kang karapatang mabuhay dito sa mundo, dre! Magkulong ka nalang sa banyo niyo, at ipakandado mo sa nanay mo yung pinto mula sa labas. 'Wag mong panindigan ang mga negatibong sinasabi sa'yo ng ibang tao! But take it as a challenge to yourself!!! Kumilos ka, huwag kang tumunganga. Mag-isip ka, huwag kang tumanga lang. Huwag kang makuntento sa kung anong katalinuhan ang meron ka lamang ngayon. Mag-ipon ng mga kaalaman at ibahagi ito sa ibang tao. Ibahagi ito, hindi dahil sa gustong magmayabang, pero sa nais mong tumulong!
Oo, sobrang hirap tanggapin ng mgasinabi nitong taong 'to. Pero hindi ibig sabihin nun ay titigil na ang paggalaw ng Pilipinas sa mga sinabi niya. Patuloy pa din tayong kikilos, hindi ba? Kailangan natin ng rebolusyon! Rebolusyon sa ating mga sarili! Hindi pa tayo nauubusan ng mga magagandang katangian sa ating mga sarili, sa ating bansa. Kung hindi kayo naniniwala, may ginawa din silang vid na ang title, "20 Reasons Why I Love Philippines" (http://www.youtube.com/watch?v=05aA27VkLrA). Kukutusan ko ng walang hanggan ang taong hindi sumang-ayon diyan!
Matapos ko mapanood yan, mas naniwala ako na hindi pa talaga huli ang lahat para sa mga pag-unlad. Masakit malaman, pero marami ding Pilipino ang hindi na naniniwala na may pag-asa pang umunlad ang Pilipinas. So, papanindigan mo ba? Basta ako, hindi. Ewan ko nalang sayo. Naniniwala ako na hindi pa din huli ang lahat. Silang mga banyaga na din ang nagsabi na may kagandahan pa din sa ating bansa sa likod ng mga masasamang nasabi nila patungkol sa ating bansa. Hindi pa huli ang lahat sa pagbabago. At kapag nakita ng mga pinoy na nagsasabing hindi na daw tayo uunlad na umunlad ang Pilipinas ang pag-unlad ng bansa natin, ipapakain natin yan sa mga baboy! WHO'S WITH ME!? HAHA! Marami pang mga kagandahan ang pwede nating pangalagaan. At hindi uunlad ang bayan natin kung ang mga nakakapagbasa lamang nitong blog ko ang magbabago sa sarili. Marami pa tayong kakaining bigas, ika nga ng iba. Pero mas magiging madali iyon kung isasaing muna natin, hindi ba? Maraming paraan para guminhawa ang buhay na sinisimulan sa hirap.
Imulat mo na ang mga mata mo, Pilipinas! Halina't gumising na! Sobrang sarap ng almusal!
Rebolusyon mga dre! Hindi sa gobyerno't pamahalaan, kundi sa ating mga sarili!!!
So ano, dahil ba sa sumang-ayon ako kay Jimmy Sch&*^%, ayaw niyo din sa akin? Hate niyo na din ba ako? Pwede niyong sunugin ang bahay ko, murahin at magkoment kayo sa blog kong ito. Pero tandaan niyo pa din itong mga sinabi ko.
Friday, March 9, 2012
Patuloy sa Paglalakad
Kasabawan... Kaisipan... Kamalayan... KALAYAAN!!!
WOW! Ang pinakauna kong blog ngayong taon! HAHA! Ngayon lang ako ulit nagkaroon ng kaisipan.
Marami-rami ding dumaan sa buhay ko sa mga nakalapas na mga araw, masaya at malungkot, hirap at ginhawa, sakit at langit, pagkawala ng pananampalataya at pagdududa at pagbabalik-loob. Napakadami. Pero alam niyo, hindi ko pinagsisisihan yun. Dahil nagpagaan man siya o nagpabigat ng buhay ko, alam ko na may itinuro itong aral sa buhay. Nagpalakas ito sa akin. Kung ano ang pumapatay sa akin, yun ang nagpapalakas sa akin. Kailangan ko munang maranasang sumayad at makaskas ang mukha ko sa lupa bago ko mahinga ang malinis na hangin. Lahat ito, nagpalakas sa akin. Wala akong pinagsisisihan na nangyari sa akin ito.
Naranasan ko ang humagulgol, lumuha, masaktan, mawalan, malayo sa Diyos, lumuhod at maglupasay, at higit sa lahat ay ang maging tanga sa madaming kadahilanan. Naranasan ko ang minsang sisihin ang Diyos sa mga nangyayaring masasama sa akin. Talagang sa una, hindi mo maiiwasan yung mga bagay na yun. Pero hindi siya ganun ka-normal. At unang beses ito na nangyari sa akin. Sa madaling salita, talagang mali lamang ang mga ginawa ko, nabulag sa katotohanan, tumabingi ng lubos ang pananampalataya na mas higit pa sa kaya mong maisip. Naging madilim, makulimlim, lugmok, at mahirap ang buhay ko noon. Ang daming mga tanong sa utak ko ang talagang gumuguhit sa bawat kwarto at sulok nito. Mga pagdududa na pilit na nagpapasikip sa dibdib ko. Dahil din sa mga bagay na 'to, marami akong hindi nagawa sa buhay, nalipasan ng mga oportunidad sa buhay, maraming oras kung saan ay magiging masaya ako. Napag-iwanan ako ng panahon.
Matapos kong magsimba noong nakaraang linggo, ang pagbasa nun ay tungkol kay Abraham, nung inutusan siya ng Diyos na patayin ang kanyang kaisa-isang anak. Muntikan nang gawin ni Abraham, ngunit pinigilan daw siya ng mga anghel nun. Hindi ko alam kung anong naramdaman ko matapos kong marinig ang sermon ng pari, kung saan sinabi niya, "Maging handa ka na gawin ang lahat ng gusto ng Diyos. Wag natin siyang pangunahan, ngunit sumunod ng walang alinlangan". Sa buong pagsesermon niya, bawat salita, letra, hanggang sa bawat tuldok, tumatagos sa dibdib ko, pumapasok sa isip ko ngunit hindi lumalabas sa kabilang tenga.
Kaya hindi ako nagsisisi sa mga nangyare sa akin na ito. Marami akong natutunan. At napatunayan ko na kailangan mo talaga munang kumain ng lupa bago kumain ng manok. Imposibleng matututunan mo ang mga bagay-bagay sa buhay kung laging mataas ang lipad mo. Kailangan mo ding magkamali sa buhay hindi para maging maliit, hindi para mapagtawanan ng iba, hindi para kainisan ang sarili, kundi para makita at maranasan kung gaano kaitim ang buhay, upang maranasan ang lahat ng hirap upang malaman ang totoong ibig sabihin ng buhay, at para na din maintindihan ang hirap ng iba, at higit sa lahat ay maibahagi din ang mga aral na natutunan mo. Dahil naniniwala ako na wala kang karapatang magpayo ng mga bagay na hindi mo din naman magawa sa sarili mo.
Masasabi ko, nag-mature ako dahil sa mga bagay na to. At hindi ako nagsisisi na nangyari sa akin ang mga ito. At nagpapasalamat ako sa mga taong naging kabilang dito, at ang Diyos...
Matapos kong magsimba noong nakaraang linggo, ang pagbasa nun ay tungkol kay Abraham, nung inutusan siya ng Diyos na patayin ang kanyang kaisa-isang anak. Muntikan nang gawin ni Abraham, ngunit pinigilan daw siya ng mga anghel nun. Hindi ko alam kung anong naramdaman ko matapos kong marinig ang sermon ng pari, kung saan sinabi niya, "Maging handa ka na gawin ang lahat ng gusto ng Diyos. Wag natin siyang pangunahan, ngunit sumunod ng walang alinlangan". Sa buong pagsesermon niya, bawat salita, letra, hanggang sa bawat tuldok, tumatagos sa dibdib ko, pumapasok sa isip ko ngunit hindi lumalabas sa kabilang tenga.
Kaya hindi ako nagsisisi sa mga nangyare sa akin na ito. Marami akong natutunan. At napatunayan ko na kailangan mo talaga munang kumain ng lupa bago kumain ng manok. Imposibleng matututunan mo ang mga bagay-bagay sa buhay kung laging mataas ang lipad mo. Kailangan mo ding magkamali sa buhay hindi para maging maliit, hindi para mapagtawanan ng iba, hindi para kainisan ang sarili, kundi para makita at maranasan kung gaano kaitim ang buhay, upang maranasan ang lahat ng hirap upang malaman ang totoong ibig sabihin ng buhay, at para na din maintindihan ang hirap ng iba, at higit sa lahat ay maibahagi din ang mga aral na natutunan mo. Dahil naniniwala ako na wala kang karapatang magpayo ng mga bagay na hindi mo din naman magawa sa sarili mo.
Masasabi ko, nag-mature ako dahil sa mga bagay na to. At hindi ako nagsisisi na nangyari sa akin ang mga ito. At nagpapasalamat ako sa mga taong naging kabilang dito, at ang Diyos...
MAGKAMALI KA! NGUNIT HUWAG PAULIT-ULIT. KATANGAHAN NA YUN.
Subscribe to:
Posts (Atom)